Torres del paine

Hey!!!

Ondertussen zijn we al weer een eindje gevorderd in onze reis. Momenteel zitten we in El Chantén (Argentinië). Maar zover zijn jullie nog niet mee dus laten we even een updaten over onze trekking in het nationale park Torres Del Paine geven.

Misschien voor de mensen die het nationale park niet kennen even een kleine inleiding. Het park is bekend geraakt omwille van de 3 grantiete torens die uit het niets omhoog steken. Mensen van over de hele wereld komen naar hier op dat te zien al dan niet in de vorm van een trekking of als dagwandeling. Voor de trekking zijn er 2 opties: de O of de W trek. De W-trek is ongeveer 5 dagen en de O-trek is 7 tot 9 dagen afhankelijk van hoeveel je wilt wandelen. We hebben er voor gekozen om de W-trek te doen in 5 dagen. Door de grote populariteit van de laatste jaren mag je enkel nog maar aan de trekking beginnen mits je al je kampplaatsen op voorhand hebt geboekt. Op deze manier willen ze het aantal bezoekers limiteren en voorkomen dat de kampsite uit hun voegen barsten. Wat in onze ogen een goede zaak is.

Wij hebben dus een paar maanden op voorhand al vanuit België alles geboekt zodat we zeker plaats hadden. En gelukkig want zelfs dan waren we al aan de late kant en heeft de trekking gezorgd voor onze reisrichting (van zuid naar noord).

Tijdens het boeken had je verschillende opties. Van alles zelf mee te nemen tot slapen in een refugio met vol pensioen. Zo goed als alle kampplaatsen hebben een refugio en per nacht kan je uw eigen samengestelde optie kiezen. Uiteraard zijn wij gegaan voor enkel een tentplaats. Dit hield in dat wij een tent, matje, slaapzak en eten zelf meenemen in onze rugzak. En dit met de voorwaarde dat Joris de tent draagt 😛

Doordat deze trekking met zekerheid vast lag konden we dit ook goed voorbereiden op voorhand. Dat was ook wel nodig aangezien we niet veel tijd gingen hebben om alles ter plaatsen voor te bereiden. We kwamen namelijk pas de avond voor de trekking aan in Puerto Natales (de hub voor deze trekking) aangezien we nog wat dagen in Ushuaia wilden door brengen aan het begin van onze reis.

En misschien maar goed ook dat we goed voorbereid aankwamen want het regenende en waaide als zot in Puerto Natales. Buiten bustickets naar het nationale park, geld (aangezien we nu in Chili zaten) en avondeten moesten we niets meer fixen. Gelukkig maar want dat was al een uitdaging op zich in dit weer.

Met hoop op beter weer voor de volgende dag, gingen we naar bed. Maar helaas het regende nog altijd als we opstonden. Na het ontbijt in de hostel hebben we de laatste dingen in onze rugzak gestoken en moesten we nog opzoek gaan naar gas. Dat was het enige dat we miste aangezien dat niet mee op het vliegtuig mocht. Gelukkig hadden we een adresje en was het snel gefixt.

En dan waren we er volledig klaar voor. Met volle moed gingen we naar het busstation. Na 2 uur rijden stonden we aan de ingang van het park. Het regende nog steeds, maar we lieten ons niet kennen. We betaalde de inkom en namen de shuttle tot aan het begin van de trek. Daar werden al onze papieren en reservaties nagekeken. En dan konden we echt vertrekken.

Onze eerste camping was Chileno, zo’n 3 uur wandelen. Het ging goed omhoog maar we waren nog fris dus dat ging vlot. Na 3 uur bereikten we dan ook de camping, wilswaar helemaal nat maar nog met een goede spirit! In de regen onze tent opzetten was een uitdaging, maar dit is wel gelukt. De binnentent is droog gebleven en onze slaapzakken kwamen gelukkig droog uit onze rugzakken. Lang leve de plastiek zakken waar alles in zat.

In de refugio konden we terug wat opwarmen en kleren laten drogen. Terwijl we met andere ervaringen konden uitwisselen was het in no time tijd om te eten. Hier was de enige plaats waar je niet zelf mocht koken dus hadden we eten mee geboekt.

Vanaf deze kampplaats was het nog maar 2 uur tot aan de “torres”. Het hoogtepunt van het park. De meeste vertrekken ‘s nachts al om de zonsopgang te zien maar aangezien het zo’n slecht weer is, gaat er waarschijnlijk niet veel te zien zijn. Maar in de bergen weet je nooit dus om 5 uur ‘s morgens zijn we dan toch beginnen wandelen met nog een ander koppel. Vele hadden gezegd te gaan, maar uiteindelijk zagen we niet echt veel volk.

Eenmaal we aan het laatste stukje moesten beginnen stond er dat het pad gesloten was… misschien omwille van het slechte weer… Maar dat leek mee te vallen aangezien we in de vallei een mooie zonsopgang zagen. Dus besloten we om verder te gaan. Dat laatste stuk was nog wel pittig aangezien er ineens een stevige wind op stak en begon het te sneeuwen. Gelukkig was het trail goed aangegeven en zijn we boven geraakt. Maar helaas was het super mistig en konden we enkel de laguna zien en een schim van 2 van de 3 torens. De plaats waar het park om bekend is en normaal een massa aan toeristen staat, hadden wij nu voor ons alleen op het andere koppel na. Na een paar fototjes en getuigen te zijn geweest van hun huwelijksaanzoek (bracht uiteraard goed herinneringen naar boven) werd het echt te koud en zijn we terug naar beneden gegaan.

Op de terugweg begonnen we eindelijk een hoop volk tegen te komen. We begonnen wat te twijfelen of we dat ook niet beter hadden gedaan, maar ach kiezen is verliezen. En ‘s avonds hoorden we van andere dat bij hen het zicht ook niet goed was. Dus we hebben gewoon pech gehad met het weer. Het weer kan je nu eenmaal niet veranderen! Het zal voor een andere keer in ons leven zijn.

Buiten dit “hoogtepunt” zou de trekking nog veel mooie uitzichten moeten geven dus tijd om meer van het park te gaan verkennen. En het weer was ook beter gworden waardoor we ineens een idee krijgen van wat we gisteren allemaal gemist hebben door de regen.

Vandaag wandelen we helemaal door tot in Cuernos. Goed voor zo’n 12 km. We krijgen mooie uitzichten aangezien het soms wat opentrekt maar het blijft wel koud met stevige wind. Soms zijn er rukwinden waar je niet tegen op kan en je gewoon moet blijven staan en zien dat je niet omver geblazen wordt.

Over het algemeen geen al te moeilijk wandeling. Het gaat er gemoedelijk aan toen, maar het zijn vooral onze zware rugzakken die het vermoeiend maken.

Door de vele regenval zijn stukken van het pad ook kleine riviertjes geworden en moeten we zien dat we door de grote modderplassen geraken zonder dat onze schoenen nat worden.

Maar we geraken net voor een stevige regenbui in de kampeerplaats Cuernos. Hier is er iets fout gegaan met de boeking waardoor we een tent krijgen die al opgezet is. Lekker gemakkelijk want die is zelfs groter dan onze eigen tent.

Ze hebben hier ook een goede shelter om in te koken. En dus tijd voor onze eerste zelfgemaakte maaltijd. Allé das veel gezegd want wij hebben zo van die droogvoeding mee waar je enkel water moet bij doen. Lekker makkelijk en best nog lekker ook.

De volgende ochtend is het nog altijd bewolkt maar wel droog. We vertrekken optijd aangezien het een lange dag (17 km) wordt. Vandaag staat “valle del francés” op het programma.

Na 2 uurtjes wandelen komen we al aan op onze volgende kampplaats (Frances). Hier kunnen we onze tent al opzetten en ons gerief achter laten. Zalig zo kunnen wandelen zonder die grote rugzak.

Valle del francés is een vallei die je inwandelt en waar je verschillende uitkijkpunten hebt. Voor het eerste uitkijkpunt is het een stevige wandeling omhoog. Hier moet het de voorbije dagen gesneeuwd hebben want alles begint wit te zien en na een tijdje zelfs ook best glad. Dat beloofd om straks naar beneden te komen.

Aan het eerste uitkijkpunt is het zicht maar zeer minimaal. We kunnen maar een klein stukje van de gletsjer zien. En verder moeten we ons de hoge bergen die er rond liggen maar inbeelden.

Ondertussen steekt er weer een goede wind op. We vragen aan andere of het de moeite is om nog meer dan een uur door te wandelen naar het volgende uitkijkpunt. Meningen zijn verdeelt want je ziet er niks… de moed zinkt ons wat in de schoenen, want al 3 dagen op rij slecht weer en mist. We hebben nog niets van alle het moois hier gezien. Maar langs de andere kant terug naar onze tent keren is het ook niet helemaal want dan gaan we vooral koud hebben als we niks zitten te doen.

Dus gaan we er maar weer met volle moed verder. We hebben toch niets meer te verliezen. Het eerste stuk is best leuk want dat is in het bos waardoor we goed beschermd zijn van de wind en alles ziet er wit. Het begint zelfs nog wat bij te sneeuwen. En aangezien ik een sneeuwlover ben, kon ik daar volop van genieten.

En als je dacht alle weersomstandigheden gehad te hebben dan ken je Patagonië nog niet. Eenmaal uit het bos bleek pas hoe hard het waaiden en kwamen we in een kleine sneeuwstorm terecht. We zagen nog amper iets. Dit is het punt waarop je je afvraagt waar je eigenlijk mee bezig bent. Maar we waren niet meer ver van het uitkijkpunt (allé mijn hoop om iets te zien was al wel lang weg) dus zetten we door kwestie van ons doel te bereiken. Het laatste stukje was nog een pittige klim in de sneeuw. We werden op het uitkijkpunt beloond met stevige wind maar dat maakten ook dat het toch een heel klein beetje opentrok en we toch iets konden zien. Ook hier konden we ons alleen maar weer voorstellen hoe mooi en indrukwekkend het zou moeten zijn.

Het bleef maar sneeuwen. Dat betekende dus ook dat hoe lager we kwamen, hoe meer de sneeuw regen werd… met als gevolg dat we toch best nat aankwamen op onze kampeerplaats. Gelukkig stond onze tent al op en konden we aan de sanitaire blokken onze kleren wat laten drogen.

Deze keer was er niet echt een shelter om in te koken. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen. Goed ingeduffeld en samen met de andere kampeerders dan maar buiten staan koken en eten. En tegen dat we verkleumd waren was het gelukkig tijd voor ons bed.

De volgende ochtend werden we wakker met de zon die op onze tent scheen. Wat een zaligheid!!! Zou het dan eindelijk goed weer worden… 🙂

We waren al vroeg aan het wandelen vandaag want dit ging onze langste volledige dag (29 km) wandelen worden. Maar met de zon ging dat al een stuk vlotter. We kregen eindelijk wat zicht op alle gigantische bergen waar we al dagen langs wandelden zonder te merken dat ze er waren. We bleven maar foto’s maken en zeggen hoe mooi het er was. Nu pas wisten we echt wat we de voorbije dagen hadden gemist.

Onze laatste slaapplaats was aan gletsjer grey. Hiervoor moesten we nog een lange vallei door. Eenmaal we die vallei indraaiden kregen we stevig wind op kop waar we echt tegen moesten vechten om vooruit te komen. Dat in combinatie met stevig stijgen, een zware rugzak en pijnlijke voeten maakten dat dit weer zo’n moment is dat je jezelf afvraagt waarom je het eigenlijk doet.

Maar die vraagt werd al snel beantwoord als je in de verte zicht krijgt op de gletsjer. En hoe verder we de vallei inliepen hoe beter de uitzichten werden en uiteindelijk ging de wind ook liggen. Ondanks onze vermoeidheid konden we toch nog genieten van de uitzichten en het mooie weer.

Eenmaal op de kampplaats was ik doodop. Maar we wilden nog heel graag de uitkijkpunten van de gletsjer zien. Dus na een kleine rustpauze en onze tent al opgezet te hebben, gingen we er weer tegenaan. Ondertussen was het windstil, blauwe lucht en voor het eerst ook lekker warm.

Stilletjes aan kwamen we dichter en dichter bij de gletsjer. De uitzichten werd steeds beter en geregeld stoppen we even voor om te genieten van het uitzicht.

We moesten nog 2 hangbruggen over en dan waren we er. Gelukkig was mijn motivatie om de gletsjer te zien groot genoeg om over de hangbruggen te gaan. Want het waren echte lange en hoge hangbruggen met diepe afgronden, niet zo praktisch voor mensen met hoogtevrees. Maar op grenzen verleggen staat geen limiet.

En zijt maar zeker dat ik beloond werd voor die grenzen te verleggen. Het uitzicht was fenomenaal! We hadden prachtig weer waardoor we super ver konden kijken. En voor zover we konden zien alleen maar ijs!! Dit is dan ook het begin van de zuiderlijke ijsmassa. Op Groenland en anatartica na de grootste ter wereld.

Hier hebben we dan ook een tijdje gezeten om gewoon te genieten.

Na een tijdje kregen we echt honger en zijn we terug gegaan. De zon is hier duidelijk heel fel want we waren al verbrand. Vandaar al de bordjes met hoe straf de UV is. Net voor we terug waren aan de kamping zijn we dan nog even naar het uitkijkpunt aan de kamping gaan kijken. Dat was aan het gletsjermeer waar de giga ijsschotsen vlak voor onze neus lagen. Weer een indrukwekkend momentje.

Compleet moe en met pijnlijke voeten kwamen we dan terug aan op de camping waar we nog snel iets gegeten hebben om dan nadien ons bedje in te kruipen.

Ook op onze laatste dag hadden we prachtig weer. Vandaag was er zelfs geen wolkje aan de hemel!! We werden beloond met alle mooie uitzichten die ze ons op voorhand hadden beloofd en nu pas besefte we waar iedereen het altijd over heeft als het over het indrukwekkend Torres del paine gaat.

We moesten wel een beetje tegen de klok wandelen want om half 12 vertrok de boot die ons terug naar de bus bracht. En met nog een lange wandeling (11 km) van 3,5 uur was het stevig door doen wat mijn voetjes niet meer zo fijn vonden.

Maar we kwamen optijd aan voor de boot. En tijdens het half uur dat we vaarden kregen we ook nog mooie uitzichten op de bergen waar we langs zijn gewandeld maar nooit hadden gezien door het slechte weer.

Op de terugweg met de bus waren we verbaast over hoever we konden kijken en hoe mooi het was. We konden zelfs de Torres in de verte zien wat heel veel van onze ervaring goed maakten. Ondanks al het moois waren we te moe om onze ogen open te houden op de bus.

Maar ons dutje heeft deugd gedaan want eenmaal in Puerto Natales hadden we terug wat energie om het stadje te gaan verkennen. Dat hadden we de vorige keer omwille van het weer niet kunnen doen. We hadden zelfs nog een mooie zonsondergang aan het water.

De volgende ochtend (10 nov) begon deel 2 van onze reis zeg maar. We namen ons busje in ontvangst waar we de volgende 2,5 week mee gaan rondrijden. We gaan een roadtrip maken over ruta 40 in Argentinië en ruta 7 in Chili. Ons nieuwe huisje is zeer klein maar we hebben er alle vertrouwen in dat die ons gaat brengen waar we moeten zijn. Maar meer over onze roadtrip in een volgende blog want deze is al lang genoeg geworden.

Zoals jullie zien, met ons gaat alles goed. Wij zijn volop aan het genieten!!

Groetjes,
Annelies en Joris