Roadtrippen op ruta 40

Hallo!

Hopelijk hebben jullie wat kunnen genieten van de vorige blog. We hebben gemerkt dat niet alle foto’s even goed zijn geüpload door slecht internet… Dat zou nu opgelost moeten zijn. Hopelijk gaat het bij deze blog beter!

Zoals gezegd zijn we nu aan het rondrijden in onze minivan. Deze hebben we gevonden via Airbnb van een Chileens koppel die zelf graag met een busje rondreizen. Nu hebben zij zelf busjes omgebouwd om te kunnen verhuren zodat mensen zoals wij op deze manier Chili kunnen ontdekken.

Het is een klein busje dat voorzien is van al het noodzakelijk. Het is ook praktisch ingericht maar nogal aan de kleine kant. En dan vooral eenmaal ons bed is opgezet is er weinig ruimte. Zo kunnen we bijvoorbeeld niet rechtop zitten in ons bed. Maar gaande weg zijn we meer en meer gaan inzien hoe praktisch het busjes wel niet is. Want we kunnen wel binnen koken wat super gemakkelijk is bij al de regen en wind die we al hebben moeten trotseren.

We zijn onze roadtrip begonnen in Puerto Natales aangezien we daar onze auto konden oppikken. We zijn dan ineens doorgereden richting El Calafaté. We waren nog niet goed weg of we kwamen al aan de grens met Argentinië. Dit was een kleine grenspost waar ze alleen maar Spaans spraken. Maar gelukkig zijn we ondertussen het grensovergang gebeuren al wel gewoon en ging het vanzelf. Het enige spannend was deze keer de auto. Want hoe dat juist in zijn werk ging was nog nieuw. Het werd al snel duidelijk dat we na onze paspoorten nog stempels nodig hadden voor de auto. Gelukkig hadden we alle juiste papieren gekregen en na wat stempels extra konden we doorrijden. We bedachten ons ineens dat een auto een ander land mee innemen hier geen evidentie is zoals bij ons waar we zonder enige controle de grens oversteken. Lang leve het Chenge verdrag!

Eenmaal in Argentinië maakten we al snel kennis met Ruta 40. De highway die dwars door Argentinië loopt van noord naar zuid. Op onze planning staat voornamelijk het meest zuidelijk stuk ervan. Af en toe maken we een afslag naar een dorpje om daar dingen te kunnen zien en doen. Alleen zijn afstanden hier gigantisch en nemen veel tijd in beslag. Dus zo een afslag is al rap 100 km. Kwestie van een idee te krijgen.

Eenmaal we aan het rijden waren verdwenen de bergen als snel achter ons en kwamen we in het droge steppe gedeelte van Patagonië. Het landschap ziet er hier zo uit omdat alle regen er in de bergen al uit gevallen is en daarachter dus een droge zone is. Hierdoor reed je voor uren door het zelfde landschap met lange rechte wegen waar niks of niemand is. Af en toe een tegenligger en dat is het. De wind werd hier onze beste vriend. We hebben het alleen maar weten waaien en best hard zelfs. Maar de zon scheen waardoor het niet al te koud aanvoelden.

Aangezien we een klein stukje weg wilde afsnijden begonnen we ook gelijk aan onze eerste gravelroad. Achteraf gezien zeker niet sneller maar wel leuk en we hebben ineens onze auto kunnen testen. Geen platte band en niet helemaal uit elkaar getrild dus helemaal goedgekeurd!

Op een bepaald moment zie je dan de bergen in de verte weer opduiken en dan was het tijd om de afslag richting El Calafaté te nemen. Nog zo een 90 km te gaan en dan was er plots weer leven. Na uren rijden en alleen lama’s en schapen te hebben gezien was dat een raar gevoel. We konden ons nog altijd niet zo goed voorstellen dat er hier nog zoveel land was waar niemand woonden. Enkel hier en daar een verdwaalde boerderij waarbij je je dan afvraagt waarom mensen zo afgelegen ergens wonen. Want het dichtstbij zijnde dorpje is vaak een paar uur rijden en zelfs dan is het geen zekerheid dat je er alles kan vinden.

Hoe dichter we bij El Calafaté kwamen hoe dichter de bergen weer kwamen en dat zorgt altijd voor leuke uitzichten. Daarnaast kwamen we ook langs een groot meer wat de uitzichten helemaal compleet maakten en we geregeld stopten voor een foto.

Eenmaal aangekomen in El Calafaté zijn we ineens opzoek gegaan naar een camping spot aangezien het al laat was en we honger hadden. We vonden in mooi spotje bij het meer en installeerden ons daar voor onze eerst nacht wildkamperen.

Kwestie van even nog de benen te strekken na een lange dag rijden zijn we nog een wandeling gaan maken door een vogelreservaat en een stukje langs het meer (Lago argentina) gewandeld waar we flamingo’s zagen.

Nadien nog even onze bus wat praktisch ingeladen en dan werd het stilaan tijd om nog een theetje te drinken en even te genieten voordat we ons bed gingen uittesten.

De volgende dag (11 nov) hadden we een rustdagje ingepland na de drukke start van onze reis. We hebben onze was binnengebracht, El Calafaté gaan verkennen en genoten van een lunchke in het zonnetje want het was zalig weer.

Uiteraard zijn we ook nog boodschappen gaan doen zodat we genoeg eten hebben om verder te kunnen voor een tijdje. Was wel even zoeken aangezien ze hier natuurlijk niet dezelfde producten hebben als wij thuis. Maar met een auto vol met eten zijn we dan onze was gaan ophalen en gaan tanken.

Helemaal klaar om aan onze roadtrip te beginnen. Aangezien we gisteren hebben gemerkt dat we perfect kunnen wild kamperen zijn we doorgereden naar de ingang van het nationale park ‘los Glaciares’. Hier gaan we morgen de gletsjer Perito Moreno bezoeken.

In de buurt van de ingang hebben we een mooie spot gevonden voor de nacht. Helemaal voor ons alleen in de middle of knowhere.

Het voordeel was dat we de volgende ochtend dan al vroeg het park in konden en de scenic route bijna voor ons alleen hadden. Ideaal om te stoppen om fototjes te maken.

Onze eerste stop was aan ‘puerto bajo las sombers’. Dit was een klein haventje vlak bij de gletsjer. Hier gingen we aan boord om naar de andere kant van het gletsjermeer gebracht te worden om daar onze gletsjerwandeling te maken. Deze hadden we gisteren geboekt en we waren enorm benieuwt naar deze ervaring.

Eenmaal ter plaatsen kregen we uitleg van onze gids over de gletsjers. Het speciale aan de Perito Moreno is dat deze heel stabiel blijft terwijl de meeste gletsjers in de wereld krimpen. De reden hiervoor zou zijn dat de ligging ideaal is. Door de bergketen valt er ongeveer 300 dagen per jaar sneeuw bij op de gletsjer. Dit zorgt dat de gletsjer blijft bestaan. Perito Moreno is een actieve gletsjer en verschuift ongeveer 2m per dag. En dat is ook duidelijk te horen aangezien we geregeld ijs horen kraken en ijsmassa’s naar beneden horen vallen in het water.

Eenmaal we naast de gletsjer stonden werden er ijzers aan onze schoenen gemaakt zodat we grip konden hebben op het ijs. En dan was het zover! Voor anderhalf uur hebben we over het ijs gewandeld. Het was speciaal om op zo’n gigantische ijsmassa te staan. De spleten te zien in het ijs. Alle mogelijke kleuren blauw dat het ijs heeft en kleine meertjes dat er zijn gecreëerd waar je perfect van kon drinken. Zuiverder water dan dat is er waarschijnlijk niet te vinden.

Als je geniet dan gaat de tijd zo snel want voordat we het wisten waren we al aan het einde van onze wandeling. Jammer want we waren er zo van aan het genieten. Maar ze hadden nog een kleine verrassing voor ons op het einde. Een whisky on the rock met echt gletsjer ijs. Leuke afsluiter van een onbeschrijfelijke ervaring.

Al nagenietend wandelde we terug richting de refugio waar we onze spullen hadden moeten achter laten. Hier hadden we nog even tijd om te picknicken voor dat de boot ons terug bracht. Het voordeel was dat het hier lekker rustig was zonder al te veel toeristen en we een mooi zicht hadden op de gletsjer. We bleven verbaast over de grote. Dat we een tijdje op de boot moesten wachten was helemaal geen straf aangezien de gletsjer voor genoeg spektakel zorgden. Om de zoveel tijd vielen er grote stukken ijs naar benden het water in gevolgd door enorm veel lawaai (het lawaai was hier enorm vertraagd want vanaf dat je lawaai hoorden was het stuk al afgebroken en gevallen) en een gigantische waterverplaatsing. Het was echt een tsunami effect. Zot om te zien!! En zo konden we dus gemakkelijk uren blijven kijken.

Eenmaal de boot ons terug naar het haventje had gebracht zijn we met de auto verder gereden in het park om de rest van de gletsjer te zien. Aan de voorkant van de gletsjer hebben ze lange wandelbruggen gemaakt zodat je de gletsjer in zijn volle glorie kunt bewonderen. Er waren verschillende trails gemaakt die langs de verschillende kanten van de gletsjer gingen en ook op verschillende hoogtes. Op deze manier kreeg je een goed beeld van hoe gigantisch de gletsjer is.

Terwijl we hier wandelden konden we er maar niet van over hoe groot die was. We hadden geluk met het weer waardoor we ver konden kijken en voor zover we konden kijken was er ijs! Elke keer we verder wandelden zagen we weer een nieuw stuk van de gletsjer. En ook elke keer waren we weer verwonderd. We bleven lang kijken, zagen nog meer ijsblokken naar beneden vallen en werden er helemaal stil van.

Het is zo indrukwekkend als je voor een ijsmassa staat die 70 km hoog is en 5km breed. Dan pas besef je ten volle hoe powerfull de natuur is en hoe klein wij eigenlijk zijn. Het is eigenlijk te moeilijk om onder woorden te brengen van wat we daar gezien hebben. Wij zijn al op heel veel plekken in de wereld geweest, veel gezien maar dit overtrof toch wel alles. Uren hebben we staan kijken en foto’s gemaakt. Hopelijk kunnen de foto’s beter beschrijven van we daar gezien hebben dan dat ik kan met mijn woorden. Geniet even mee zou ik zeggen.

‘S avonds waren we pas laat terug in El Calafaté aangezien we zolang zijn blijven kijken en het dan nog anderhalf uur rijden was. Helemaal voldaan en onder de indruk zijn we terug op ons spotje aan het water gaan staan waar Joris dan nog pannenkoeken heeft staan bakken.

De volgende ochtend (13 nov) was het tijd om terug te gaan rijden. Weer reden we voor uren op ruta 40 in de middle of knowhere. Stukken weg waren zelfs nog niet verhard waardoor we kilometers op gravel reden tot er plots uit het niets weer een geasfalteerde weg was.

Wanneer we ik de verte terug bergen zagen wisten we dat we stilaan aan de afslag kwamen naar El Chaltén. Dit was een klein bergdorpje in het nationale park ‘los glaciares’. Hier heb je de bekende bergen fitz Roy en Cerro Torre. Aangezien het mooi weer was als we aankwamen konden we de fitz Roy goed zien vanuit het dorp.

We hebben dan nog een kleine wandeling gemaakt naar 2 uitkijkpunten. Rustige wandelingen om ons voor te bereiden op de stevige wandeling van morgen naar het uitkijkpunt van de fitz Roy. Een mooie spot om de blog te schrijven.

Tegen dat we terug kwamen waren we helemaal uitgewaaid! Zoveel wind dat er stond en ook echt stevige. Je kon soms maar amper blijven staan. Om de wind even te ontvluchten zijn we dan nog gezellig iets gaan drinken. Het dorpje laat mij echt denken aan een bergdorpje bij ons in de Alpen in een skigebied.

Ondanks dat het bewolkt was zijn we vol goede moed ‘s morgens beginnen te wandelen. De eerste 9km waren relatief gemakkelijk met vaak platte stukken om te wandelen. Maar het was wederom de wind die het moeilijk maakten omdat je echt stevig moest wandelen om daar tegen in te gaan.

De laatste kilometer daarin tegen was wat anders. We moesten hier nog een hele stevige klim doen (ongeveer 300 meter stijgen op een kilometer) over rotsblokken en met stevige rukwinden. Het begon ook stilaan te regen dus de hoop om iets te zien als we boven kwamen werd steeds kleiner.

Eenmaal boven was de wind nog extremer en zagen we juist niks! Toch weer een kleine teleurstelling. Het weer hier is echt wel niet te voorspellen en niet bepaald schitterend. Maar ach we probeerden ons achter grote rotsblokken wat te beschermen van de wind in de hoop dat het nog wat ging open trekken. Want aan de andere kant in de vallei was het wel mooi weer. Maar helaas de wind werd nog heviger en als het ook begon dicht te trekken in de vallei besloten we om terug naar beneden te gaan.

De terugweg was een kleine herhaling van in Torres del paine. Regen, veel regen en wind. We hadden het even totaal gehad en beslisten dan maar om die nacht in een hostel door te brengen en ergens iets te gaan eten. Het was ten slotte nog altijd onze huwelijksreis.

Na een warme douche, zacht bed en een heerlijk ontbijt waren we klaar om de meer dan 700 km af te leggen over ruta 40 richting het noorden om daar de grens te kunnen oversteken met Chili. Eenmaal in Chili gaan we onze reis vervolgen op de carretera austral.

Op die 700 km was er juist niks!! Uren en uren hebben we gereden over rechte banen waar je zover kon kijken dat het wazig werd op het einde. Het liet ons wat denken aan de Amerikaanse wegen uit de films. Wel speciaal op zich maar zo verlaten en eentonig die steppe. Het enige dat we tegen kwamen waren schapen, koeien en lama’s. En op een bepaald moment hadden zelfs veel geluk omdat we een paar condors boven ons hoofd aan het vliegen waren. Toch nog een beetje leven in dit verlaten landschap.

Ook hier hebben we de kracht van de wind weer gevoeld. Het waaiden zo extreem dat we constant moesten tegensturen en zelfs dan nog werd de auto naar opzij geblazen bij een rukwind. Bij ons was allang code rood afgekondigd en hier is dit de normaalste zaak van de wereld. Ze hebben er zelfs bordjes voor om je te waarschuwen voor extreem zware wind.

We kwamen welgeteld 4 dorpjes tegen. Hier kon je tanken en eventueel slapen want veel groter dan een paar straten waren de dorpjes niet. Wij hebben de nacht doorbracht in ‘bajo caracoles’. Het dorpje telde 5 straten, de benzine was er op en voor de deur van het hostel (allé iemand die wat bedden aanbood) mochten we slapen. Wat deze mensen hier zijn komen zoeken is ons nog altijd een raadsel.

‘s Morgens zijn we vroeg vertrokken aangezien nog wat kilometers voor de boeg hadden voor de grensovergang. Onderweg hebben we nog onze laatste stukken fruit en yoghurt opgegeten aangezien dat allemaal niet mee over de grens mag. Eenmaal in ‘los antiguos’ (dorpje bij de grensovergang) hadden we voor het eerst politie controle. Bij de eerste controle mochten we na een paar vragen doorrijden maar bij de tweede controle moest Joris zijn rijbewijs laten zien. Even spannend want hij was geen nieuw internationaal rijbewijs gaan halen. Maar gelukkig volstond zijn votje van een Belgisch rijbewijs (nog amper leesbaar) en mochten we doorrijden. Nergens politie gezien en in dit gehucht ineens 2 keer controle.

De grensovergang ging vlot met weer de nodige papieren en stempels. Vriendelijke mensen hier want ze merkten dat onze paspoorten best volstonden en zetten hun stempels dan nog ergens bij waar het paste in plaats van een nieuw blaadje te beginnen 🙂 Aan de Chileense kant werd onze auto wel goed doorzocht om te zien of we niets meenamen wat niet mocht zoals drugs, fruit, groeten of vers eten. Maar we werden al snel goed gekeurd en dus kon ons avontuur van de carrerera austral beginnen. Uiteraard daarover meer in een volgende blog.

Groetjes,
Annelies en Joris