Hallo,
We zijn net aangekomen in Cambodja na nog een leuke tijd te hebben gehad in Vietnam.
Aankomen in Cambodja betekenden ook Sara en Roos terug zien. Ik heb hard uit gekeken naar hun komst en het is leuk om eindelijk nog eens bekende gezichten te zien.
We hebben in Vietnam nog veel gezien en vooral veel kilometers afgelegd. Van volle zon zijn we naar gigantische regenbuien gegaan met de nodige overstromingen om dan weer de zon tegen te komen aan de zee. Maar laat ik verder gaan waar we de vorige keer zijn geëindigd.
Na in Tam Coc op de Ngo Dong rivier te hebben gevaren zijn we de volgende dag de omgeving gaan verkennen. We hebben hiervoor een brommer gehuurd. Onze eerste stop was aan de Trang An rivier. Hier zijn we ook in een roeibootje gestapt. Het was wat gelijkaardig aan wat we gezien hadden op de Ngo Don rivier maar hier was de rivier wat breder en hadden we een meer open gevoel. Het leuke hier was dat je in een cirkel vaarden en dus niet de zelfde weg heen en terug moest doen. Onderweg zijn we gestopt bij 2 kleine tempels die niet echt iets speciaals waren. Het leukste aan deze boottocht waren de grotten waar je door vaarden. Deze waren meestal niet zo hoog waardoor je u moest bukken in de boot. Gelukkig konden de vrouwen die met die boten roeide ook goed roeien en vaarden ze ons vlekkeloos door de soms smalle grotten.
Nadien zijn we de rest van de omgeving gaan verkennen met onze brommer. We zijn langs de kleine weggetjes gegaan om de kleine dorpjes te zien. We zijn nog gestopt bij een uitkijkpunt waar je een mooi zicht had op de bergen.
Nadien zijn we naar een tempelcomplex gegaan. Dit liet ons wat denken aan de verboden stad in Peking. Alleen was dit complex nog maar een paar jaar oud en veel minder groot. We liepen er zo goed als alleen rond want het was daar alles behalve toeristisch.
’s Avonds hebben we dan de nachtbus richting Phong Nha genomen. Daar zijn we Line (waar we onze brommertoer in Laos met gedaan hebben) terug tegen gekomen en samen zijn we dan de grotten in het nationaal park gaan verkennen. Onze eerste stop was aan de Paradise cave. Na een eindje wandelen kwam je aan de ingang van de grot dat maar een smalle opening was. De ingang deed niets vermoeden van wat je binnen zou aantreffen. Eenmaal binnen kwam je in een gigantische ruimte waar een appartementsblok van 5 hoog gemakkelijk in past. In deze ruimte wandelde je dan naar beneden en om de hoek was er terug zo een grote ruimte. Naast de hoogte was ook de breedte indrukwekkend groot want er konden gemakkelijk 2 appartementsblokken naast elkaar staan. Na deze ruimte liep je verder door een normaal grote grot maar met aan de zijkanten indrukwekkende stalagmieten en stalactieten. Het was een eindje lopen voor je het einde van de grot bereikte dus buiten dat de grot hoog was, was die ook nog lang.
Vervolgens moest je via de zelfde weg terug lopen om via de ingang naar buiten te gaan.
Nadien zijn we doorgereden tot aan de dark cave en dit gaf een heel andere dimensie aan een grotbezoek. Je mocht enkel je zwemgerief aan hebben (geen schoenen), de helm met lampje en reddingsvest die je kreeg.
Met een zipline van 400 meter ging je richting de ingang van de grot en vandaar zwom je dan verder tot bij de ingang.
Eenmaal in de grot was het helemaal donker en had je nog enkel het lichtje van je lamp. Na een paar minuten wandelen, begon er zowel op de grond als op de rotsen modder te liggen. Eigenlijk was alles er van modder want je kon de modder van de muren schrapen. Uiteindelijk kwamen we aan een natuurlijk modderbad waar we een kwartier hebben ingezwommen.
Dat was een speciale ervaring want als je in het modderbad ging dacht ik dat ik zou moeten zwemmen zoals in een rivier. Maar dat was niet het geval want je bleef gewoon drijven zonder er moeite voor te moeten doen. Je dreef zelfs zo goed dat het moeilijk was om terug te gaan staan.
Helemaal onder de modder zijn we dan terug uit de grot gekomen. We hebben toen in de rivier gezwommen om ons terug een beetje proper te krijgen.
De grot was verder niet zo speciaal maar de hele ervaring er rond maakten het leuk. En ’s avonds was onze huid terug lekker zacht, dus de modder had zijn werk gedaan. 🙂
’s Nachts wilden we dan met de bus richting Hué gaan. We hadden onze tickets niet op tijd bevestigd dus waren we niet zeker of er plaats ging zijn op de bus. En we waren ook met meerdere omdat Line terug met ons ging meereizen voor de volgende dagen. Maar we zijn op de bus geraakt ondanks dat er niet genoeg plaatsen waren voor ons allemaal. Joris is dan maar op de grond gaan liggen en daar werd gelukkig niet moeilijk over gedaan waardoor we in Hué zijn geraakt.
Als we tegen de ochtend aankwamen in Hué was het weer helemaal veranderd. Zoals de weersvoorspelling aangaven was het aan het regenen. Het heeft heel de dag door geregend. We voelden ons even terug in België. Maar we hebben er niet over geklaagd want in 3 maanden tijd was dit de 4de dag dat we echt regen hadden.
We zijn het cidadel gaan bezoeken. Dit was een tempelcomplex maar door de regen hadden we het nogal rap gezien en zijn we maar terug naar onze hostel gegaan en hebben we daar een rustige middag gehad.
Joris is nog wel een motor gaan regelen, want we wilden de volgende dag met de motor naar Hoi An rijden via de ‘Hai van pass’. Het risico op heel de dag regen nemen we er bij.
Voor we richting Hoi An vertrokken zijn we nog eerst naar het verlaten waterpark in Hué gegaan. De bouw van dit park is in 2004 gestopt omwille van geldproblemen en dus nooit gebruikt geweest.
Het had wel iets om in de regen hier op verkenning te gaan. Het was minder eng dan ik had gedacht want het was gebouwd aan een meer waardoor het niet helemaal overgroeid was.
Nadien zijn we dan richting Hoi An vertrokken. Het stopte zelfs met regenen na een tijd voor de rest van de dag dus we hebben echt geluk gehad.
Een deel van het traject was langs de hoofdweg wat minder leuk rijden was omwille van al de vrachtwagens.
Maar eenmaal op de pas werd het terug aangenamer rijden omdat de vrachtwagens en bussen de tunnel nemen in plaats van de pas.
De weg slingerde langs de zee omhoog en eenmaal op het hoogste punt kon je dan aan beide kanten de zee zien. Om vervolgens ook langs de kust terug naar beneden te rijden. Wij hadden duidelijk wat te veel verwacht van deze rit, maar we hebben er wel van genoten om zo langs de zee te rijden en geen regen te hebben.
In Hoi An zijn we dan 2 dagen gebleven. Dit was echt een aangename stad. Vooral het oude stadscentrum waar de straten versierd waren met lampionnen. Het was gezellig om door de straten te lopen en langs de vele kleine winkeltjes en te genieten van de streetfood dat echt goed was hier.
We hebben hier wel wat minder geluk gehad me het weer want het heeft 2 dag hard geregend. We hebben dan maar een ponsjo gekocht (het leek meer op een vuilniszak) en die heeft ons redelijk droog gehouden.
Door de zware regenval is de rivier hier zwaar buiten zijn oevers getreden. ’s Avonds waren we nog tegen elkaar aan het zeggen dat de rivier bijna gaat overstromen en de volgende ochtend stonden de straten en huizen blank en je zag dat het water nog verder aan het stijgen was. Van de locals vernamen we dat ondanks het regenseizoen er meer regen valt dan normaal. Het is zelfs zo erg dat de bussen niet meer kunnen rijden tussen Hué en Hoi An omdat het water in Hué veel te hoog staat. Gelukkig dat we er al weg waren want anders zouden we daar voor een paar dagen vast gezeten hebben. Want ook voor de komende dagen werd er nog veel regen voorspeld.
Maar de regen heeft ons niet tegen gehouden om rond te lopen in Hoi An en de stad te verkennen. We hebben zoals hier de traditie is met volle maan een wenskaarsje op het water gelaten. Ons kaarsje kreeg een nog sterkere betekenis als we vernamen dat de oma van Joris opgenomen is in het ziekenhuis met hartfalen. Wij hopen op het beste en wensen haar veel sterkte.
Hoi An staat bekend om kleren op maat te laten maken. Er zijn mega veel kleermakerswinkeltjes.
Na enige twijfel hebben we dan toch een vest voor Joris op maat laten maken. Zowel de stof, de kleur als de vorm konden we allemaal zelf kiezen. Na een paar keer te zijn gaan passen mag het resultaat er zijn.
In de hoop toch nog een klein beetje goed weer te hebben, zijn we verder richting het zuiden gereisd. Dit was de langste busrit tot nu toe want het duurde 18 uur om 747 km af te leggen. Gelukkig hadden we een slaapbus en moesten we na 12 uur van bus wisselen zodat we er toch even uit konden.
Eenmaal in Mui Né was het terug goed weer en hebben we een hoteltje met zwembad kunnen vinden zodat we konden genieten van het goede weer en de zee. Want als we aan het zwembad lagen keken we op de zee.
Mui Né staat bekend om zijn zandduinen en die zijn we dan natuurlijk ook gaan verkennen. Zoals je al wel zal kunnen raden, hebben we hiervoor een brommer gehuurd. We zijn gestopt bij de ‘fairy stream’. Dat was een soort van mini canyon waar een beetje water door liep.
Daarna zijn we door gereden naar de rode duinen. Het spreekt wat voor zich dat het zand hier rood was. Om vervolgens door te rijden naar de witte duinen. Hier waren de duinen het hoogst en hebben we genoten van de zonsondergang. Er stond ook een sterke wind waardoor het zand sneed in onze benen.
Op deze 3 maanden hebben wij al veel gezien en ga je alles met elkaar vergelijken waardoor we niet meer altijd onder de indruk zijn van dingen. Dit was zo het geval bij de zandduinen. Tegenover die in Mongolië waren deze zandduinen veel minder hoog en stijl. Ze waren vooral veel toeristiser. Je zag overal jeeps en quads rijden met toeristen. Maar wij hebben sportief gedaan en naar boven gewandeld.
De volgende ochtend zouden we met de bus richting Saigon gaan, maar de bus is nooit komen opdagen. Voor niets om 6 uur uit ons bed, maar het voordeel was dat we dan nog een halve dag aan het zwembad hebben kunnen liggen en konden genieten van het mooie weer. De bus in de namiddag is gelukkig wel komen opdagen waardoor we tegen de avond in Saigon waren.
In Saigon hebben we niet meer veel speciaals gedaan. We hebben ons busticket naar Phnom Phen geboekt en ’s avonds nog even door de stad gelopen. Saigon was weer een grote en drukke stad.
Elke keer als we weer in een drukke stad komen, verbaas ik er mij van hoeveel scooters er hier rijden. Er zijn hier 3 baanvakken voor scooters voorbehouden terwijl de auto’s er maar 2 hebben.
Echt iedereen heeft hier een scooter. En die worden ook maximaal benut. Een heel gezin inclusief ouders en 3 kinderen passen er gemakkelijk op. Sommige hebben zelf kinderstoeltjes geïnstalleerd maar meestal worden de echt kleine kinderen gewoon tussen de 2 volwassen gezet. Naast veel mensen past er ook veel materiaal op. Waar wij een camionette voor zouden gebruiken wordt hier op de scooter gebonden. En zelfs je baby flesvoeding geven tijdens de rit is allemaal normaal.
De busrit naar Phnom Phen is vlot gegaan. Er was iemand mee die alles aan de grensovergang regelde zodat het vlot ging. Zo zorgde die ook voor de aanvraag van ons visum. En des ondanks dat we vaak gevraagd hadden op voorhand bij het kopen van onze bustickets of er geen extra kosten verbonden waren aan die service kwamen we er aan de grens achter dat we toch meer betaald hadden voor ons visum dan nodig. We hadden het moeten weten… Als we die man er dan mee confronteerde liep die kwaad weg. We hebben het dan maar zo gelaten aangezien we nog graag ons paspoort terug wilden krijgen. Maar buiten dat was het een vlotte grensovergang en zijn in Cambodja geraakt. Dit is ons 8ste land dat we gaan bezoeken. En we zijn helemaal klaar voor ons nieuw avontuur.
Groetjes,
Annelies en Joris
0 reacties