Home sweet home

Hey iedereen,

Ook ons laatste week reizen willen we jullie niet onthouden. Het was nog een weekje van vele uren op de bus om nog honderden kilometers af te leggen tot onze eindbestemming Quito. Waar een boardingpass met bestemming Brussel op ons lag te wachten! 

Maar gelukkig konden we ook nog genieten van een paar dagjes zonder busrit. Eenmaal terug in Bogota zijn we direct de nachtbus opgegaan richting Salento. Er bestaat geen twijfel over dat Salento in de bergen ligt want we hebben slecht geslapen door de vele bochten die we maakten met de bus. Veel te vroeg kwamen we dan aan op het busstation. Aangezien half 6 geen uur is om aan te kloppen bij een hostel met de vraag of ze een kamer voor ons hebben, zijn we maar een paar uurtje blijven plakken op het busstation. Hier heb ik dan toch nog een klein dutje gedaan voor we opzoek gingen naar een hostel.

Salento was een klein gezellig dorpje in de bergen. Buiten de vele leuke winkeltjes dat ze hier hadden, waren er ook nog leuke dingen te doen in de omgeving. Zo hebben we een bezoekje gebracht aan een koffiefarm. Dit stond al een tijdje op ons lijstje en nu kwam het er dan toch eindelijk nog van. Het hele proces van hoe koffie wordt gemaakt werd ons uitgelegd. Na de uitleg van de plantages mochten we dan de plantage ook in en konden we er zelfs wat bonen plukken. Vervolgens deden we dan onze bonen door een pers om ze te pellen. Het verdere proces van hoe de bonen worden uitgesorteerd en geroosterd werd aan de hand van foto’s verteld. En het is pas in dit proces dat de kwaliteit van de koffie bepaald wordt. Als afsluiter mochten we op dan nog een van de beste koffie’s ter wereld proeven. 

De volgende dag zijn we met een Willy (mini jeep) naar ‘Vally de cocora’ gebracht. Ondanks dat het een mini jeep was werd deze toch echt vol geladen met mensen want wij stonden er vanachter gewoon op. 

Eenmaal in de vallei zijn we begonnen aan de wandeling. Het eerste stuk was door de cloudforest. Een leuke wandeling waar we niet als te snel moesten stijgen want na al de weken op zeeniveau te hebben gezeten merkte ik wel dat het weer even wennen was om op 2800 meter te wandelen. We moesten via verschillende bruggen de rivier kruisen om uiteindelijk uit te komen bij ‘Casa de los colibris’. Hier vlogen uiteraard colibris rond maar verder was het er niet zo heel speciaal. Een ideale plek dus voor even uit te rusten en iets te drinken. 

Daarna zijn we verder gewandeld richting het uitkijkpunt. Hier kon je al de palmbomen zien waar de vallei zo om bekend staat. Het speciale aan deze palmbomen is dat ze super lang zijn. Als je er naast staat ben je echt maar mini. Dit konden we goed zien als we tijdens het afdalen tussen de palmbomen liepen.

En dan werd het tijd om terug richting Ecuador te gaan. Met een laatste nachtbus kwamen we dan ’s morgens aan bij de grens. Deze keer moesten we best lang wachten aan de immigratie maar verder ging het wel vlot. 

In Ecuador zijn we dan met de bus tot in Otovalo gegaan. Op de bus hebben we dan maar eens een van de vele verkopers gesteund die op de bus eten komen verkopen aangezien we nog niet veel hadden gegeten die dag. 

We hadden Otovalo zelf voor het laatste gehouden aangezien hier elke dag een grote markt is waar je leuke souvenirs kunt kopen. Nu het gewicht niet meer uitmaakt konden we de laatste lege plaatsjes in onze rugzak opvullen met souvenirs. 

En dan was de tijd echt aangebroken om onze rugzak voor een laatste keer te pakken en de bus te nemen richting Quito. Eenmaal in Quito hebben we dan nog een andere bus genomen naar de luchthaven. Het voelt allemaal nog vertrouwd aan en het besef dat we naar huis gaan vliegen is er nog niet helemaal. Maar we staan toch wel even stil bij het afgelopen jaar en wat we allemaal hebben meegemaakt. En dat willen we toch ook nog graag even delen met jullie. 

De tijd heeft niet stil gestaan. In tegendeel zelfs, hij is nog nooit zo snel gegaan. Na 346 dagen brak de dag aan om terug naar ons kleine belgenlandje te te vliegen. We hebben het al vaak tegen elkaar gezegd de laatste tijd maar we zijn zo dankbaar om alles wat we hebben kunnen zien en meemaken. Als we nu terug blikken op de voorbije 12 maanden dan beseffen we des te meer hoeveel we gezien en meegemaakt hebben. Nee we hebben geen seconde spijt gehad van onze beslissing om een wereldreis te gaan maken. Beter nog het is veel beter geworden dan dat we op voorhand hadden kunnen dromen. 

Met een klein hartje ben ik een jaar geleden vertrokken op Zaventem. Ik ging mijn grote droom waar maken en de wereld rond reizen. Maar pas eenmaal ik mijn boardigspass in mijn handen had begon ik pas goed te beseffen waar ik aan ging beginnen. Ik ging aan een van de grootste avonturen van mij leven starten. Een jaar lang zijn we het onbekende gaan opzoeken en werden we constant uit onze comfort zone gehaald. Ik heb ontelbare keren mijn grenzen verlegd en nieuwe dingen gedaan. Dingen waarvan ik op voorhand nooit gedacht had ze ooit te doen. En daar sta je dan ineens op 6000 meter midden op een gletsjer. 

We hebben zoveel mogen zien van hoe onze wereld in elkaar zit. We hebben er bewust voor gekozen om niet altijd voor de makkelijkste weg te gaan zoals de taxi of het vliegtuig. In plaats daarvan zaten we tussen de locals op bussen. Vaak voor enkele uren met onze knieën in onze nek, werden we in overvolle metro’s geduwd of sliepen we meerdere nachten achter elkaar op een bus. En dan hebben we het nog niet over de wegen die vol met putten zitten of het voorbij steken in de bochten. Maar 1 ding hebben ze wel allemaal gemeen, hun toeter is hun beste vriend! 

Van grote wereldsteden waar de smog tussen de grote gebouw hing en waar binnen al de chaos toch structuur te vinden was tot de allerkleinste dorpjes. Dorpjes die maar een paar huizen groot zijn en waar de enige bus om 5 uur ’s morgens vertrekt. 

Op sommige dagen hadden ook totale uiterste. Zo konden we ’s morgens nog zitten te zweten in een cabrio die ons naar de luchthaven reed om ’s avonds op een nachtbus te zitten met al onze kleren aan omdat het er zo koud was van de airco die aanstond. 

En hoe langer we reizen hoe meer we aan alles gewoon werden. De standaardnormen voor hygiëne en eten werden steeds lager en hoe langer hoe meer konden nog maar weinig dingen ons verbazen. Want die warme douche maakten je zo gelukkig ook al was dat een zelfmoord douche (elektrisch verwarmde douche) in een badkamer met schimmel op de muur en een spin in de hoek. Kippentenen in je soep vinden was na een tijdje de meest normale zaak van de wereld. En de restaurants waar je stoel aan de grond plakten van de vettigheid hadden vaak de beste kip. 

Vele hebben het zich waarschijnlijk afgevraagd maar onze rugzak zijn we nooit beu geweest! Nooit geen keuze stress over wat je zou aandoen want de keuze was beperkt en helemaal wanneer er dringend gewassen moest worden. Vele kleren zijn echt versleten of meerdere keren genaaid geweest. Maar eerlijk is eerlijk stiekem kijk ik er wel naar uit om na een jaar nog eens een jeansbroek of hakken te dragen.

Maar 1 ding was zeker overal waar we kwamen zijn er mensen die je willen helpen of kinderen die met een grote glimlach hallo tegen je zeggen. Keer op keer hebben we ons leven in de handen van buschauffeurs, piloten, schippers of een taxichauffeur gelegd. Want dat zijn de mensen die ons telkens weer veilig op onze volgende bestemming brachten. En gaande weg ga je meer en meer geloven in de goedheid van de mensen. Uiteraard zijn wij in het zak gezet geweest en hebben wij soms veel te veel betaald uit niet beter weten. Maar langs de andere kant komen er mensen achter je aan lopen om je gsm terug te geven die je op de bus was vergeten. 

Elke dag opnieuw hadden wij de vrijheid om te doen en te laten wat we wilden. Ons plan veranderden soms meerdere keren per dag, gewoon omdat het kon. We hadden op voorhand een idee van wat we wilden doen en zien maar vaak gingen onze beslissingen ook af van de tips die we kregen van andere reizigers. Deze zijn zoveel meer waard dan de info in de lonely planet. En het is waarschijnlijk die vrijheid die we nog het meeste gaan missen. Geen verplichten of verantwoording af te leggen. Enkel rekening houden met wat wij willen. Het zal nog een hele aanpassing worden als we terug zijn. 

Gaande weg ben ik nog meer gaan beseffen dat ons klein belgenlandje nog lang niet zo slecht is. Voor ons is toegang tot goed onderwijs en gezondheidszorg zo van zelf sprekend. Maar het harde besef dat niet iedereen dit geluk heeft wordt snel duidelijk als mensen niet weten hoeveel ze je moeten terug geven of een simpele optelsom van de rekening niet kunnen maken. Of dat wij zomaar 3 weken verlof kunnen nemen. We zijn veel mensen tegen gekomen die nog nooit op reis zijn geweest, laat staan dat ze de zee ooit van dichtbij hebben gezien. Maar langs de andere kant zijn we ook jongeren tegen gekomen die veel beter dan wij beseffen hoe belangrijk onderwijs is voor hun toekomst en ze elke kans om iets te leren met hun beide handen vast grijpen. 

En hebben jullie dan nooit eens ruzie gemaakt hoor ik sommige denken. Natuurlijk hebben we wel eens discussies gehad. Zeker als je moe bent en/of honger hebt en dan nog een plaats moet zoeken om te slapen, liep het wel eens wat minder goed. En 24 uur op 7 een heel jaar lang zorgt er voor dat je elkaar echt wel door en door kent en dus ook alle kleine kantjes van elkaar hebt leren kennen. Maar we zijn elkaar erdoor niet minder graag gaan zien. In tegendeel zelfs, het gaat nog moeilijk worden om op Zaventem afscheid van elkaar te nemen als we elks naar onze eigen thuis gaan.

Vele hebben ons ook gevraagd of we het zagen zitten om naar huis te komen. En dit is echt met gemengde gevoelens. Langs de ene kant is er nog zoveel te zien maar langs de andere kant kijken we er ook wel naar uit om iedereen terug te zien en leuke dingen thuis te doen. Maar het idee dat we niet meer de hele tijd op onze spullen moeten letten is ook iets waar we echt naar uit kjken. Ondanks dat we de laatste dagen er veel mee bezig waren, beseffen we echt niet dat het einde er is. We hebben zo vaak dit jaar opgezocht wat de goedkoopste manier is om naar een luchthaven te gaan en vluchten genomen naar andere continenten. Dus dit voelt gewoon het zelfde aan. Ik denk dat we het pas goed gaan beseffen de we thuis zijn als we terug bordjes in het Nederlands zien, geen stempel meer krijgen in ons paspoort en iedereen zien staan als we aankomen in de aankomsthal. Of dat hopen we toch want anders zal het harde besef pas komen als we de volgende dag in ons eigen bedje alleen wakker worden. Elke keer als we het vliegtuig namen, had ik zo iets van wat gaat ons nu te wachten staan. Deze keer gaat dat zeker niet anders zijn aangezien we ook niet zo goed weten wat ons te wachten gaat staan als we eenmaal terug zijn. Allemaal zo spannend…

Uren zou ik nog wel kunnen doorgaan met verhalen over het afgelope jaar. Maar laat ik het beknopt houden en onze wereldreis in een paar cijfers gieten want dat zijn toch altijd leuke details. 🙂

• 18 verschillende landen
• 4 verschillende continenten
• meer dan 100 000km (bij een hele grove schatting) 
• we hebben meer dan 70 busritten tussen steden gedaan.
• op 19 verschillende vliegtuigen gezeten
• we hebben in meer dan 170 verschillende bedden geslapen wat een gemiddelde geeft van 2 nachten per bed.
• 2 overstromingen en 1 aardbeving meegemaakt
• 21 keer van tijdszone gewisseld
• 21 keer de boot genomen
• 13 keer met een brommer rond gekroesd 
• 8 keer een meerdaagse trekking gedaan (bergschoenen aan en rugzak op en wandelen maar) 

En ontelbare keren

• in een tuk tuk of collectivo gezeten
• vertraging gehad
• staan wachten, en wachten en nog meer wachten 
• streetfood gegeten
• van munteenheid gewisseld 
• in verschillende zeeën gezwommen
• ons voorgesteld aan andere 
• ingesmeerd met hopen factor 50
• en muggenbeten gehad die zo ontzettend konden jeuken

Maar we hebben vooral ongelofelijk veel leuke momenten beleefd en onvergetelijke herringen gemaakt. And last but not least all the nice people we met allong the way all around the world!! 

We willen jullie ook bedanken om onze blog te volgen. We hebben er vaak veel werk en tijd ingestoken maar dat is met alle plezier gedaan! Stiekem is het voor ons ook wel een leuke herinnering voor later.

Of we er nu klaar voor zijn of niet over minder dan 24 uur zetten we weer voet op Belgische bodem en start een totaal nieuw avontuur!

Tot straks, 
Annelies en Joris