Minglihaba,
Wij hebben de laatste 2 weken (2 -15 Nov 2016) van Myanmar genoten. We hebben lang getwijfeld of we wel of niet zouden gaan want dat zou willen zeggen dat onze grove planning wat ging veranderen. Maar we zijn veel andere reizigers onderweg tegen gekomen die er al waren geweest en iedereen was enthousiast over het land. Dat maakte dat we toch beslist hebben om te gaan. Vooral omdat iedereen zei dat je nu moest gaan want dat er veel aan het veranderen is. En die veranderingen kun je toch al wel zien vonden wij. We hebben geen spijt gehad van onze keuze.
Myanmar is in onze ogen echt het land van de pagoda’s (ik hoor jullie al denken wat is dat? Vandaar de foto hieronder :p). Overal zie je ze in verschillende maten, vormen en kleuren. Wat ze allemaal gemeen hebben is dat er een Boeddha beeld in staat en dat de mensen hier ook nog effectief komen om te bidden.
Je kan de meeste pagoda’s gratis bezoeken. Maar je moet overal je schoenen en sokken uit doen en de schouders en knieën moeten bedekt zijn, zowel voor vrouwen als voor mannen.
Zeker als je een grote pagoda bezoekt dan zie je veel mensen die er zitten te bidden maar het is ook een plaats waar mensen komen voor de rust. Het valt op dat als je er binnenkomt je de drukte van de stad achter je laat.
Niet alleen in de steden hebben ze veel pagoda’s maar overal in het landschap zie je ze staan. Ook op plaatsen waar geen mensen wonen.
Verder waren de mensen hier heel vriendelijk. Vele konden toch een beetje Engels. Ze wilden je altijd helpen, wezen de weg en lachte altijd. Wat echt heel aangenaam was, is dat de mensen die iets willen verkopen een nee accepteren en je dan met rust laten. Zo waren er mensen die hun schilderijen wilden verkopen en enkel vroegen om te kijken en er direct bij zeiden dat je niets moest kopen. Ik ben er zeker van dat we deze mentaliteit nog gaan missen in de rest van Zuidoost Azië.
Wij zijn onze reis begonnen in Yangon. We kwamen hier in een drukke grote stad aan waar we duidelijk aan de warmte moesten wennen. Het waren hier tropische temperaturen en we waren dus blij dat de kamers hier airco hebben.
In Yangon hebben we niet zo heel veel gedaan omdat het gewoon te warm was. We hebben de Sule en Shwedagon pagoda bezocht. Vooral de Shwedagon pagoda was de moeite. Deze is de grootste in het land en helemaal bekleedt met goud. Vooral ’s avonds zitten hier veel mensen te bidden en is de pagoda ook mooi verlicht.
Om de stad op een andere manier te zien hebben we de circle line rond Yangon met de trein gedaan. Het was een oude trein waar geen ramen of deuren inzaten. Dat maakte dat mensen er op en er af sprongen. We stopte onderweg langs allemaal kleine stationnetjes. En overal waren er wel 1 of meerdere etenskraampjes te vinden. Er waren ook mensen die met schalen op de trein kwamen om eten te verkopen aangezien er geen tijd was om af te stappen.
Langs het spoor lag heel veel afval en veel mensen hadden er dan ook hun hutje op gebouwd. Ondanks dat de mensen die langs het spoor woonde zo goed als niets hadden, konden ze toch lachen. Van die mensen kunnen wij echt iets leren.
Met naar het treinstation te lopen hadden we een leuke markt ontdekt (bogyoke aung san market). Hier verkochten ze ontzettend veel stofjes. Alle kleuren, patroontjes en soorten waren hier te vinden. Als je hier je zin niet vind, vind je het nergens.
Je kon ook kleren op maat laten maken want er waren veel naaisters aan het werk. Ik heb een lange rok laten maken om te kunnen aandoen als we tempels gaan bezoeken.
Met de nachtbus zijn we dan naar Bagan gegaan. De taxirit naar het busstation in Yangon heeft meer dan 2 uur geduurd voor maar 22 km. Ongelofelijk hoe druk het verkeer hier is. Het was voor ons de eerste keer dat we een nachtbus namen en we hebben kunnen slapen. 🙂
Bagan is de plaats om pagoda’s te zien. In de grote omgeving staan er wijd verspreid overal pagoda’s. Wij hebben een e-bike gehuurd en zo op ontdekking gegaan.
Eenmaal je van de grote weg af was, reed je op smalle zandpadjes en onderweg kwam je de pagoda’s tegen. Je reedt meestal een tijdje voor je weer iemand tegen kwam. Alleen als je aan de grotere pagoda’s kwam waren er veel andere toeristen.
In de meeste kon je binnen gaan kijken, maar veel meer dan een Boeddha beeld was er niet te zien. Bij sommige kon je ook via een smal trapje naar boven klimmen zodat je op de pagoda stond en een goed zicht had over Bagan. Vooral dit was leuk om te doen. Zeker in de pagoda’s waar niemand was en je op zoek gaat voor een trapje naar boven. Daardoor leek het soms wel of je de eerste bent die de pagoda ontdekt.
Jammer genoeg was er in augustus een zware aardbeving geweest in dit gebied waardoor veel pagoda’s afgesloten waren en je er niet meer op mocht klimmen.
Vooral de zonsopgang en ondergang zien is hier de moeite. Zeker de zonsopgang want dan vliegen er allemaal luchtballonen over Bagan. Maar jammer genoeg was het heel bewolkt als wij er waren en vlogen er geen luchtballonen en kon je niet veel zien van de zonsopgang en ondergang.
Het had ook veel geregend de dagen voor wij er waren waardoor er veel modder lag op de zandweggetjes. En je kan je al wel bedenken wat er dan gebeurd.
Op een bepaald moment ging het wat mis met door de modder te rijden en zijn we recht in de modder gedoken. Buiten helemaal onder de modder te hangen hadden we gelukkig niets. We hebben er eens goed mee gelachen en we waren vooral blij dat er vlakbij een hutje was waar een oud mevrouwtje woonde. Zij had gelukkig een waterput zodat we ons wat konden afspoelen om dan verder te rijden.
Na Bagan zijn we doorgereisd naar Mandalay. Dat was terug een grote stad maar aan deze stad vonden we niet zoveel aan.
De eerste dag hebben we hier een fiets gehuurd en de belangrijkste bezienswaardigheden bezocht zoals de Mandalay hill (mooi uitzicht over de stad en goed voor de zonsondergang te zien) en de Mahamuni pagoda. Daar stond een Boeddha beeld in waar de mannen goud op kwamen kleven. Dit beeld is nu heel dik geworden door al het goud.
De tweede dag hebben we een brommer gehuurd en zijn we naar “U Bein’s bridge” gegaan. Dat is de langste teak houten brug. Dit was echt de moeite vond ik. Terwijl we er over liepen kwamen we veel monniken tegen aangezien er vlakbij een klooster was. Maar je zag ook de mensen vissen. En ze deden dat door in het water te gaan staan met hun vislijn.
Met de zonsondergang hebben we hier geluk gehad. Want een goed uur ervoor is het helemaal opengetrokken waardoor de lucht mooi verkleurde. Dit was de beste zonsondergang die we hier gezien hebben.
Na Mandalay wilden we naar “Inle lake” gaan. Maar op dat moment was het ballon festival bezig in Taunggyi. Dit is het lichtfestival in Myanmar en wordt enkel in Taunggyi gevierd waardoor mensen van over heel Myanmar naar hier komen. Dit betekende voor ons dat alle bussen richting Inle lake vol zaten en we een dag langer in Mandalay moesten blijven. De volgende dag hadden we dan een plaatsje kunnen bemachtigen op de bus en hebben we een lange busrit gehad tot aan het Inle meer.
Op het Inle lake zelf leven de mensen nog op paalwoningen en hebben de vissers nog mini houte bootjes. Om dit goed te kunnen zien, want het meer is echt heel groot, zijn we met een bootje op het meer geweest.
We zijn op verschillende plaatsen gestopt waar ze nog ambachtelijk te werk gaan en uiteraard hadden ze daar ook een winkeltje aan waar je iets kon kopen.
Zo zijn wij gestopt bij een zilversmid, de weverij en de plaats waar ze de lokale sigaren maakte. Er was ook een plaats waar de “long neck mensen” aan het weven waren. Die mensen hebben allemaal ringen rond hun nek zodat die langer wordt. Speciaal om te zien eigenlijk en volgens mij soms pijnlijk voor die mensen.
Verder heb ik vooral genoten van het varen op het meer en het zonnetje. Ook hier hebben we naar de zonsondergang gezien maar dan vanop het water. Terwijl we aan het wachten waren voor de zonsondergang hebben we ook nog even in een vissersbootjes gaan zitten.
’s Avonds hebben we dan last minute beslist om toch nog naar Taunggyi te gaan voor het ballon festival. We hadden geluk dat we nog mee konden met de laatste pick-up truck want het was toch nog anderhalf uur rijden en iedereen ging naar daar dus veel vervoersmiddelen waren er niet meer.
Het festival start een week voor volle maan en eindigt met de volle maan van november. De betekenis achter het festival is dat Boeddha de weg naar de aarde gemakkelijk zou vinden doordat die verlicht wordt door de ballonnen en het vuurwerk.
Het ballon festival is te zot voor woorden. Compleet onverantwoord eigenlijk en zo iets zou nooit plaats vinden in België. Of toch zeker niet op die manier. Maar dat maakte het nu juist zo leuk om het mee te maken.
Er worden gigantisch grote ballonnen de lucht in gelaten. Het principe is het zelfde als met de wensballonnen maar dan in het groot.
Er werd eerst op de grond een vuur gemaakt zodat de warme lucht in de ballon kon en wanneer de ballon gevuld is met warme lucht werd er een brandende staaf in gestoken zodat er warme lucht in bleef komen en de ballon kon stijgen. En om het helemaal af te maken hingen ze onder de ballon massa’s vuurwerk dat begon af te gaan vanaf de ballon in de lucht ging. En het vuurwerk was naar beneden gericht!!
Als dat allemaal nog niet gevaarlijk genoeg klinkt kan je tot op een meter komen van waar ze die ballonnen oplaten. Wij stonden daar dus ook om te kijken hoe ze dat allemaal deden en gelukkig waren we al een paar meter achteruit gegaan als ze het vuur in de ballon staken. Er ging duidelijk iets mis want alles ontploft nog voor de ballon op ging. Iedereen begon te lopen maar het vuurwerk ging af dus iedereen ging op de grond liggen in de hoop niet geraakt te worden. Dus ook wij bukken(zie filmpje). Gelukkig zijn wij er met de schrik vanaf gekomen maar er moeten zeker mensen gewond zijn geweest want de mensen vlak voor ons hebben vuurwerk op hen gekregen en er stonden ook nog veel mensen naast de ballon.
Maar niemand trekt er zich iets van aan want alles wordt opgeruimd en dan wordt de volgende ballon in de lucht gelaten.
Gelukkig ging het bij de volgende wel goed. En dan is het echt indrukwekkend en mooi om te zien want voor lange tijd blijft er vuurwerk naar beneden komen en die ballon stijgt enorm hoog.
Er waren ook ballonnen waar ze allemaal kaarsjes aan hadden gehangen in plaats van vuurwerk en die waren het mooiste vond ik. Daar werden er ook meerdere te gelijk van opgelaten en onder de ballon ging ook nog een rooster met kaarsjes dat dan een figuur vormde.
Je moest wel heel de avond alert blijven om te zien waar het vuur was en of het niet naar beneden kwam waar je stond, want er waren ook mensen die midden in de mensen massa vuurwerk afstaken. Maar langs de andere kant was het een onvergetelijk ervaring en speciaal om eens mee te maken.
En dan de volgende dag (15 nov) was het tijd om richting Laos te vertrekken. We moesten hiervoor een binnenlandse vlucht nemen omdat de grensovergang met het noorden van Thailand nog niet bereikbaar is via de weg. We vertrokken vanuit Heho en die luchthaven was echt terug in de tijd. Alles was nog met de hand. Computers kennen ze daar duidelijk nog niet. Het was ook allemaal een vage bedoeling. Zo kwamen we aan de immigratie en daar bleek dat op de lijsten bij ons nummer een andere naam stond en dan werd dat gewoon doorkrast en onze naam erbij geschreven. Het maakte percies allemaal niet zoveel uit op welk vliegtuig je kwam te zitten… Maar ondanks de vele vertragingen zijn we toch in Tachileik geraakt.
We hadden geluk want de grenzen zijn nu blijkbaar tot half 9 open waardoor we op de valreep nog net de grens met Thailand konden oversteken. Zo de grens te voet oversteken was eens een leuke ervaring en veel minder gedoe dan via de luchthaven. Aangezien het al laat was bleven we 1 nachtje in Thailand om dan de volgende dag verder te reizen naar Laos.
Zonnige groetjes,
Annelies en Joris
0 reacties