Hola amigo’s,
Zeer last minute hadden we dan beslist om nog naar Cuba te gaan. Een land dat volop aan het veranderen is en dus volgens vele de moment om nu te gaan. Wij kijken er vooral naar uit omdat we hoopten nog iets nieuws te kunnen zien. Iets anders dan alle andere dingen die we al gezien en gedaan hebben. En zijt maar zeker dat het anders was!
We waren nog maar op de luchthaven of ik had al het gevoel dat de dingen er net wat anders liepen dan normaal. En vanaf je dan de taxi instapt staat er een vrolijk salsa muziekje op en zie je de eerste oldtimers voorbij rijden. Hier worden ze niet gebruikt om te pronken maar zijn ze gewoon functioneel. Er is bijvoorbeeld ook geen reclame aan de kant van de weg, alleen zie je af en toe een bord dat iedereen laat herinneren aan de revolutie.
De revolutie heeft het land heel socialistisch gemaakt. En die manier van leven is hier nog steeds goed merkbaar. Eten en drinken is hier spotgoedkoop voor de locals. Daarnaast is er toegang tot gratis gezondheidszorg en onderwijs voor iedereen. Zelfs in de allerkleinste dorpjes is er een school en een medische post aanwezig. En daarbij is de kwaliteit ervan niet eens zo slecht. Als je de huizen ziet zou je denken dat veel mensen hier arm zijn maar door deze manier van leven hebben ze het hier veel beter dan in andere ontwikkelingslanden. Ik denk zelfs dat je Cuba geen ontwikkelingsland kan noemen. Je kan zeggen dat de mensen hier alles hebben wat ze echt nodig hebben en dat het betaalbaar is voor hen zolang het geen ingevoerde producten zijn. Want die zijn ongelofelijk duur en dat is bijvoorbeeld waarom de rum hier goedkoper is dan water aangezien de plastiek flessen ingevoerd moeten worden.
Alles wordt hier gereguleerd door de staat en de enige andere vorm van inkomen voor hen is toerisme. En zij die iets met toerisme te maken hebben verdienen er goed aan want voor toeristen is alles duur. We hebben hier zelf een eigen munteenheid die gelijk gesteld is aan de dollar. De kunst was om aan een beetje lokaal geld te komen. Op deze manier had je pizza voor een halve euro of een ijsje voor 10 cent! Maar gelukkig kunnen vele Cubanen een centje meepikken van het toerisme door een kamer in hun huis te verhuren. Zo zijn er buiten de paar staatshotels geen andere opties voor accommodatie. Het enige alternatief dat er is, is om bij een casa particulares te slapen. Zeg maar de B&B van hier. Wij vonden dit een hele leuke manier voor accommodatie want je komt bij de mensen thuis en met ons ondertussen al iets beter Spaans leer je meer over hun cultuur door een babbeltje te doen. In sommige casa’s konden we zelfs avondeten krijgen. De meest huiselijke sfeer van onze hele reis konden we hier vinden. En nog een groot voordeel is dat zij vanalles kunnen regelen voor je want zaken als transport zijn niet zo evident hier in verhouding met wat wij gewoon waren vanuit andere landen.
En zeg nu zelf wat is er nu leuker dan ’s morgens te worden opgehaald door een oldtimer waarmee je dan naar je volgende bestemming wordt gebracht. De bus is daar tegenover maar saai. Want elke keer weer is de vraag welke auto je krijgt, met hoeveel mensen je er wordt ingestoken en hoevaak je nog van auto moet wisselen onderweg. En het plaatje is helemaal compleet als je rugzakken dan op het dak worden gelegd. Het kon zowaar een scène uit een film zijn maar voor ons was dit de realiteit hier. Zalig!!
Aangezien we in Havana aankwamen zijn we hier ook eerst een paar dagen gebleven. Vooral het oud stadscentrum is heerlijk om in te verdwalen. Allemaal kleine straatje die je direct meenemen in de Cuba sfeer. Allemaal grote oude koloniale gebouw waar mensen op het balkon staan te kijken naar wat er op straat gebeurd. Andere zitten achter het raam de krant te lezen terwijl de was in de wind aan het drogen is.
In de kleine straten rijden vooral de fiets taxi’s. Ze hebben hier zelfs speciale verkeersborden voor. Maar je vind er ook wel een auto of zelfs een grote vrachtwagen die probeerd te draaien in de vele nauwe straten.
Maar om de zoveel straten kom je wel weer op een pleintje uit. Hier is het altijd levendig. Zo zie je de ene keer kinderen helemaal opgaan in het poppenkast verhaal of is er wel een gezellig terras waar je even kan uitrusten en genieten van een mojito. In het land van de rum kan je niet anders dan af en toe te genieten van de goede straffe cocktails.
Het valt echt op dat mensen hier nog op straat leven. Niet alleen door het warme weer maar ook omdat er enkel staats tv is en internet er nog niet is zoals wij dat kennen. Want ook het internet wordt door de overheid gereguleerd. Zo moet je bijvoorbeeld voor een beetje WiFi een speciaal kaartje kopen en dan kan je in bepaalde parkjes je connecteren. Daardoor zit hier niet iedereen op zijn gsm maar spelen de kinderen nog op straat. En niet alleen de kinderen zie je op straat maar ook de volwassen zetten hun tafel buiten om met elkaar te schaken of domino te spelen, want dat moet echt het nationale spel zijn aangezien je overal mensen dat ziet spelen.
En vanaf de zon ondergaat en de temperaturen wat dragelijker worden komen veel locals op de Malecón zitten. Dit is een een boulevard van 8 km lang waar locals komen vissen, muziek maken of gezellig aan het babbelen zijn. Heerlijk om er te gaan tussen zitten en te kijken naar alle mooie oldtimers die voorbij komen gereden. Ondertussen probeer je de ideale foto te maken terwijl de zon zachtjes in de zee zakt.
Buiten cultuur heeft Cuba natuurlijk ook een prachtige kust. En daar keken we ook enorm naar uit om die Caribische zee te gaan verkennen. Dus wij ’s morgens de hop on hop off bus in want die had ook een stop aan de zee. Een lang strand met hier en daar een palmboom. Maar we waren vooral van de temperatuur van de zee onder de indruk. Ik overdrijf zeker niet als ik zeg dat de zee 30 graden was. Heerlijk om er heel de dag in te zitten.
Onze volgende bestemming was Trinidad. En terwijl we met de oldtimer steeds verder en verder reden merkten ik dat het hier totaal niet volgebouwd is. In tegendeel zelfs af en toe zie je eens een huis of een kleine dorpje maar verder zijn het palmbomen, bossen en velden. Net zoals we niet veel huizen tegenkomen onderweg komen we ook niet veel auto’s tegen. De brede 3 baanvaks autostrade hebben we vaak voor ons alleen en dus hebben de baanvakken hier ook weinig nut. Maar wanneer je dan een paard en kar voorbij steekt heb je helemaal het gevoel ver weg te zijn van thuis.
Eenmaal in Trinidad heb ik nog wel veel vaker het gevoel dat ik terug in de tijd ben gegaan. Naast de fietstaxi’s zijn paard en kar hier ook een taxi en zie je ze overal in het straatbeeld. Ze staan zelfs gewoon mee geparkeerd tussen de auto’s.
Hier zijn de huizen allemaal veel kleiner. De daken worden gebruikt als terras en nog veel meer mensen zitten hier rustig in het raam naar buiten te kijken. En over dat raam wil ik toch een een kleine kanttekening maken. Want de huizen hebben hier geen glas in het raam zitten maar eerder een soort van houten luikje. Dat wil ook zeggen dat als ik het heb over de mensen die in het raam zitten, de mensen gewoon in hun huis zitten achter een soort van tralie die voorkomt dat andere mensen in hun huis zouden komen. Het leven gaat er hier dus wel degelijk anders aan toe. De warmte heeft niet enkel invloed op de bouw van de huizen maar ook op het ritme waarop de mensen leven. Hier gaat alles rustig zijn gangetje aangezien het gewoon te warm is om gehaast te zijn of hard te werken.
Bij warm weer hoort natuurlijk ook een bezoekje aan het strand. Ondanks dat er hier in de omgeving veel te doen was hebben we toch gekozen voor het strand aangezien we al veel wandelingen en watervallen hebben gezien dit jaar. Dus wilden we nu vooral genieten van de mooie stranden en een rustig dagje. Het strand hier viel in verhouding met dat van in Havana wat tegen omdat het veel minder mooi was en ook de zee niet zo proper was. Op een bepaald moment kwamen er dan ook nog donder wolken opzetten wat er voor zorgden dat het minder warm werd. Dat was wel even welkom na al die hete dagen. En gelukkig waaiden de wolken gewoon over.
Op een avond zijn we naar ‘casa de la musica’ gegaan. Hier speelt een life band een goed salsa muziekje waarop de locals hun beste dansmoves laten zien. Super gezellig tot het plots begint te waaien en er een hevige regenbui volgt. Iedereen vlucht terug naar zijn casa en tegen dat wij terug zijn bij onze casa zijn zijn we compleet nat. We waren weer even vergeten dat we aan het strand grote donderwolken hadden gezien en dat het hier momenteel regenseizoen is.
Deze keer hadden we zelf onze taxi collectivo geregeld. Er waren blijkbaar geen andere toeristen die met ons gingen meerijden dus werd de auto verder vol geladen met locals. En dit betekend dat de auto overvol wordt gepropt met mensen. Zo zaten we met 9 man in de kleine auto onderweg naar Cienfuegos.
Na een uurtje rijden kwamen we daar aan en wilden we onze bustickets regelen richting playa Girón aangezien de bussen nogal snel zijn uitverkocht. Maar zoals het hier gaat is het loket dicht en weet niemand wanneer het terug open gaat. Na een tijdje wachten hebben we het dan maar opgegeven. Bij het naar buiten wandelen waren we de uren van de lokale bussen aan het bekijken. Een vriendelijke man wees ons erop dat wij niet op deze bussen mogen maar dat een taxicollectivo bij hem de zelfde prijs was als een ticket voor de toeristenbus. Klinkt interessant en terwijl we dit nog aan het overwegen waren werd ons een aanbod gedaan om in zijn casa te slapen. En ook dit is hoe het hier gaat. Iedereen kent wel iemand met een casa of kan iets voor je regelen. Komt allemaal super vriendelijk over maar uiteindelijk ben jij degene die extra betaal omdat die tussenpersoon recht heeft op een commissie. We proberen dus altijd zelf een casa te vinden, maar deze keer zijn we met de man meegegaan en dat bleek geen slechte keuze te zijn. Want we kwamen in de casa van zijn mama terecht. Een lief oud vrouwtje dat maar wat graag een babbeltje met ons deed en wilde vertellen over de veranderingen sinds Fidel niet meer aan de macht is. Super leuk en goed om ons Spaans te oefenen. En naast de leuke casa hebben we er ook nog een goede deal aan overgehouden om de volgende dag naar ‘playa Girón’ te gaan.
In Cienfuegos hebben we dan wat rondgelopen. We zijn zelfs helemaal tot op Punta Gorda gewandeld. Dit was veel verder dan we dachten dus uiteindelijk hebben we er een hele wandeling op zitten. Tegen de avond kregen we nog een zware regenbui met het nodige onweer maar gelukkig zaten we net optijd in een restaurant.
De volgende ochtend werden we door een super mooie auto opgehaald. Joris zijn oogjes fonkelden helemaal met het idee dat we daarin naar playa Girón gingen gaan. Maar helaas moesten we na een paar straten van auto wisselen en zaten we maar krapjes vanachter met 4 man.
We werden netjes bij onze casa afgezet. We werden er hartelijk ontvangen, kregen er al de nodige tips en zelfs snorkels. Helemaal klaar om naar het stand te gaan. Playa Girón ligt in de Varkensbaai en die staat er om bekend voor zijn heldere zee en goede snorkelplekken.
Er was een klein zandstrandje waar je wat schaduw had van de palmbomen en inderdaad een mooie blauwe zee. Vanaf het strand konden we zo tot aan het rif zwemmen om te snorkelen. Alleen was het weekend en moesten we dus het strand delen met de vele locals. Maar dat was ook wel eens leuk om mee te maken. Zo zagen we de kinderen met een boomstam in het water spelen terwijl de ouders rustig bier zaten te drinken of een sigaar zaten te roken in de zee. De zee is hier zo warm dat je er uren in kan blijven. Op sommige plaatsen vonden wij het water zelfs te warm!!! Nooit gedacht dat te kunnen zeggen.
De volgende dag zijn we gaan duiken aangezien je hier een mooi rif hebt. Joris wilde ook eens graag ervaren hoe het was om te duiken en dus heeft hij een discovery duik gedaan wat hem heel goed is meegevallen. En terwijl hij zijn eerste duik deed zat ik in een andere groep en heb ik een van mijn beste duiken gehad. Ookal was het even vreemd in het begin om zonder wetsuit en met weinig gewichten om (ze hadden hier een stalen tank ipv een aluminium) van de kant in het water te springen. Maar de zee was super rustig, de zichtbaarheid was ongelofelijk goed en door het warme water had ik helemaal geen koud. Beste omstandigheden ooit 🙂
In de namiddag hebben we het dan rustig aan gedaan. We zijn eens door de paar straten die het dorp groot is gelopen. Wat op ons terrasje gezeten en even langs het strand gegaan. Maar daar was het ongelofelijk druk aangezien het zondag was. Er was zelfs een heel feestje bezig op het strand.
Aangezien er in het dorp amper iets was, zijn we ingegaan op het aanbod om te eten in onze casa. Ze hadden hier echt hun best gedaan om te koken voor ons. We kregen veel eten en een lekkere variatie van seafood. En als dat allemaal nog niet genoeg was kregen we er nog een flesje wijn bovenop.
Tijdens het duiken waren we een groep Belgen tegen gekomen van een van de groepsreizen van Joker. En die gingen toevallig ook doorreizen naar Viñales en ze hadden nog wat plaats over op hun bus dus konden wij meerijden. Best een lange rit maar onderweg hebben we nog een stop gemaakt bij een tabaksfabriek. Hier konden we dan zien hoe de bladeren voor de sigaren werden gedroogd. Verder werd er ook een demonstratie gedaan van hoe je een sigaar moet rollen. Om dan vervolgens eens een sigaar te mogen proeven. Weer een ervaring rijker in ons leven.
Viñales ligt echt in een prachtige streek. Dit vraagt uiteraard om de nodige verkenning en een fiets huren leek ons dan ook ideaal. Waren we op dat moment niet even vergeten dat het hier bloedheet is met als gevolg dat alles nat was van het zweet. En om het helemaal af te maken was het hier ook heuvelachtig. Maar dat beetje meer zweet ging het verschil niet meer maken.
Onze eerste stop was bij een prehistorische muurschildering. Over dat prehistorische twijfelen we wel wat maar dat het groot was en best wel knap gemaakt daar bestond dan weer geen twijfel over.
Dan maar weer de fiets op richting een uitkijkpunt over de vallei. De omgeving waar we door fietsten was inderdaad prachtig. En het deed ons ook wat terug denken aan Tam Coc in Vietnam. Wanneer we dan zo goed als boven zijn, slaagt het noodlot toe en breekt de versnelling van Joris zijn fiets. Daar stonden we dan mooi met een kapotte fiets. Al bollend geraakten we een eindje om dan even te overwegen of we de fiets en Joris met paard en kar terug zouden laten gaan. Maar dan wezen de locals ons erop dat Joris evengoed achterop bij mij kan komen zitten en ondertussen zijn fiets kan vasthouden. Zo gezegd zo gedaan en wij terug naar Viñales.
Gelukkig beseften ze daar dat we er niets aan konden doen en kregen we een nieuwe fiets om verder te kunnen. We zijn dan richting een van de vele grotten in de omgeving gegaan. Wij zijn uiteindelijk gestopt bij ‘cueva del indio’. Na een paar minuten wandelen in de grot kwamen we aan bij een rivier die door de grot loopt en daar moesten we dan een bootje op om een stukje verder in de grot te gaan. Om vervolgens door het bootje naar de uitgang te worden gebracht. Blijkbaar zou de grot nog veel groter zijn maar mochten we maar een klein stukje zien.
Na alle grotten die wij dit jaar gezien hebben was deze zeker geen speciale maar ik vond het wel een leuke afwisseling met het fietsen. En vooral de afkoeling kwam op een goed moment. Ondertussen hebben we zoveel gezien dat het nog moeilijk is om onder de indruk te kunnen zijn van dingen. En daarom is het goed dat we bijna naar huis komen zodat we in de toekomst weer meer kunnen genieten van al die zaken.
Op onze terugweg hebben we dan nog een ommetje gemaakt. We moesten er wel zwaar bergop voor fietsen maar het uitzicht boven over de vallei maakten alles goed. En uiteraard kan je dan niet anders dan te gaan zitten en een mojito te drinken. Jaja jullie hebben het door, we zijn het er van aan het nemen tijdens onze laatste weken.
Een van de top activiteiten hier in de streek is om door de tabaksvallei te gaan paardrijden en onderweg te stoppen bij een tabaksboer. Ik heb hier toch maar vriendelijk voor bedankt. Er zijn vele grenzen verlegd dit jaar maar ik en een paard gaan gewoon echt niet samen. Maar dat hield Joris uiteraard niet tegen om te gaan. Hij heeft een hele voormiddag lang door de vallei gereden en van op zijn paard genoten van de natuur.
Ik had ondertussen ons gerief verhuist naar een nieuwe casa. En deze case was echt super leuk aangezien we 2 terrasjes hadden. Hier hebben we dan optimaal van genoten in de namiddag. De vader van de eigenaar woonden hier ook en die kwam er gezellig bijzitten voor een babbeltje. We kregen zelfs een sigaar aangeboden. Om deze gezellige middag af te sluiten hebben we dan ook gegeten in onze casa. Na onze vorige ervaring in playa Girón wilden we dit zeker nog eens doen en nu kwam dat ineens goed uit.
Voor onze laatste dag in Viñales wilden we uiteraard ook hier het strand gezien hebben. Dat was duidelijk minder makkelijk dan op andere plaatsen. Hier was geen bus die ons kon brengen aangezien het strand 60 km verderop lag. We zijn uiteindelijk met een taxi collectivo gegaan. Via deze rit konden we nog genieten van de de omgeving maar maakten we ook kennis met de slechte staat van de wegen hier. De rit was ongelofelijk bobbelig en op sommige plaatsen was het zelfs bijna onmogelijk om de diepe putten te vermijden, zoveel waren het er gewoon.
We werden afgezet aan het minder toeristische gedeelte van het strand. De plaats waar de tourbussen niet kunnen komen met andere woorden. Een top keuze wat ons betreft want buiten een rustig strand was het hier wat je verwacht van een Caribisch strand. Super wit zand, kristalhelder water dat een aangename temperatuur heeft en wat bomen op het strand die je voorzien van de nodige schaduw. Dit was waar we naar opzoek waren en we hebben dan ook meer dan genoten van ons dagje strand! We hebben er ook onze fles met een briefje in, in de zee gegooid. Benieuwt of ooit iemand ons een mailtje zal sturen en vanwaar het dan zal komen…
Maar aan alle mooie liedjes komt een einde en dus moesten wij terug naar Havana. In Havana hebben we dan nog een paar souvenirs gekocht en het museum van de revolutie bezocht. Hierdoor hebben we toch nog een beetje meer achtergrond informatie gekregen van hoe nu juist de geschiedenis hier verlopen is.
Om onze reis hier in stijl af te sluiten zijn we nog een citytour gaan doen met een cabrio! Super leuk om mee te kunnen rijden met zo’n auto en we hadden het geluk dat we een goede chauffeur hadden met een mooie auto. Op deze manier konden we nog een ander deel van de stad zien zoals het fort van Havana vanwaar we een mooi uitzicht hadden over het oude stadsgedeelte. Nadien zijn we gestopt op ‘plaza de la revolucion’ en zijn we nog door de villa wijk gereden. Hier stonden echt gigantische huizen waar veel ambassades zijn in ondergebracht. Voor ons was dit de perfecte afsluiter.
En dan was de tijd wel echt aangebroken om naar de luchthaven te gaan. Helemaal in stijl hebben we ons daar laten afzetten met de cabrio. Uiteraard hadden we veel bekijks maar wij genoten van het moment en de luxe dat dit zomaar kon. Soms kan het leven mooi zijn. Eenmaal op de luchthaven bleek onze fles rum nog niet helemaal op te zijn. Aangezien het zonde was om die achter te laten, hebben we er dan nog maar een laatste Cuba Libre van gemaakt voor we naar de check- in gingen.
En zo kwam er een einde aan ons mooie Cuba avontuur en zijn we terug onderweg richting Colombia. Op zich een raar idee want dit betekend dat we binnen een week terug op Belgische bodem staan. Het einde komt nu ineens heel dicht bij ookal beseffen we dit nog niet ten volle. Nog een weekje genieten voor ons en nog een paar honderden kilometers afleggen richting Quito voor we definitief afscheid moeten nemen van onze wereldreis.
Tot binnenkort,
Annelies en Joris
0 reacties