Hey iedereen,
Ondertussen hebben we duizenden kilometers afgelegd, in 3 verschillende landen geweest, de zoutvlakte gezien, rondgelopen in de droogste woestijn ter wereld, een trekking gedaan in de Andes en genoten van de zon en de zee. Met andere woorden we hebben weer drukke weken gehad en veel gereisd. Momenteel zitten alwe in Mancora (noord Peru) om even te rusten aan de kust. Maar laten we beginnen bij het begin en dat was als we nog in Bolivia waren.
Na een lange rit met de nachtbus (lange afstanden kan je hier enkel ’s nachts doen) kwamen we aan in Sucre. Dit is de hoofdstad van Bolivia maar dat zou je niet meteen zeggen als je door de stad loopt. Het is in vergelijking met andere steden een kleine gezellig stad. Het klimaat is hier ook aangenamer omdat het een stuk lager ligt. Zalig om weer eens in een t-shirt te kunnen lopen.
Als we aankwamen was er in het centrum een autorace bezig. Hierdoor was een groot deel van de stad afgesloten. Maar als je eenmaal op het centrale plein was geraakt kon je wel gewoon tussen de raceauto’s lopen die zich klaar maakten voor de start.
Bij de wandeling naar een uitkijkpunt zagen we pas goed dat alle huizen in de stad wit zagen en teragotta rode dakpannen hadden. Dat maakten dat de stad wel iets had en het liet mij ook wel aan zuid Frankrijk denken. Eenmaal op het uitkijkpunt bleek er een gezellig terras te zijn waar we iets gedronken hebben en genoten van het uitzicht en het aangename zonnetje.
Vanuit Sucre zijn we verder gereisd richting Potosi. De hoogste stad in de wereld (4061 meters). Op zich geen speciale stad moest er geen gigantische berg (Cerro Rico) zijn waar na eeuwen nog steeds zilver wordt uit gehaald. Ondertussen telt de berg ruim 200 km aan mijngangen en zijn er jammer miljoenen mensen gestorven. De mijnwerkers werken in zeer slechte omstandigheden en daarnaast hebben deze mijnwerkers ook te maken met een te kort aan zuurstof aangezien de mijnen op zo’n hoogte liggen. Als je wilt kan je deze mijnen bezoeken terwijl er in gewerkt wordt. Maar dit hebben we toch aan ons voorbij laten gaan aangezien het heel claustrofobies is en we de slechte werkomstandigheden niet wilden supporteren.
We zijn dan maar voor een wandeling door de stad gegaan. En we merkten dat de mensen hier precies minder gelukkig waren dan in de rest van het land.
De volgende ochtend zijn we dan verder gereisd richting Uyuni. Onze laatste stop in Bolivia. Van hieruit hebben we onze 3 daagse trip op zoutvlaktes geboekt. De reden voor onze reis naar Bolivia dus we keken er best wel naar uit.
Met de nodige vertraging en met een andere groep dat beloofd zijn we dan uiteindelijk toch kunnen vertrekken. We zaten met 7 mensen (de driver, wij 2 en nog 4 andere meisjes) in een jeep. Naast de zoutvlaktes zouden we ook veel andere stops maken en zo onze weg maken tot in San Pedro de Atacama (Chili).
Onze eerste stop was ’train cemeatery’ net buiten Uyuni. Hier stonden allemaal oude treinen stilaan weg te roesten. Je kon er opklimmen voor wat leuke foto’s te maken, maar verder vond ik het niet zo heel speciaal.
Nadien reden we verder richting de zoutvlakte. Onderweg stopten we in een minidorpje waar een marktje was. Daar bleek ook dat er problemen waren met radiator van de auto want die moest vervangen worden. Na een paar uur konden we dan gelukkig toch verder rijden.
En dan van het ene op het andere moment reden we de zoutvlakte op. Voor zo ver we konden zien, was er alleen maar zout. Onze eerste stop was aan het oude zouthotel. Dit hotel wordt nu niet meer gebruikt maar het was wel cool om te zien dat het letterlijk volledig van zout gemaakt was.
Iedereen had ons gewaarschuwd dat het behoorlijk koud ging zijn op deze trip. En dat hadden we ook gemerkt als we uit de jeep kwamen. Er stond een stevige wind dat desondanks de zon het toch heel koud was. Dat beloofd voor de nachten.
Als we verder reden merkten we dat de horizon er anders uitzag dan dat we gewoon waren. Het leek echt of we naar het einde van de wereld reden. Dit kwam doordat je perspectief beeld hier anders is. Hierdoor kon je proberen grappig foto’s te maken want naast de ideeën was de uitvoering toch niet altijd even gemakkelijk.
Ik kon pas echt een idee krijgen van hoe groot de zoutvlakte nu echt was wanneer we naar boven waren geklommen op het cactuseiland. Dit eiland lag midden in de zoutvlakte en er stonden allemaal gigantische cactussen op. Eenmaal boven was er alleen maar zout rondom ons voor zover we konden zien.
En dan was het tijd om naar het zouthotel te rijden waar we de nacht gingen doorbrengen. Onderweg konden we de zonsondergang nog zien en dan voor ik het goed besefte reden we de zoutvlakte af en vervolgde we onze weg via een zandpad. Zo plots als de zoutvlakte begon is die ook weer gedaan.
We begonnen ook steeds trager en trager te rijden. Na een tijdje werd duidelijk dat de auto nooit echt helemaal goed gemaakt was en dat die het dus nu opnieuw aan het begeven was. Gelukkig konden we het hotel bereiken. Maar daar werd er beslist dat we morgen met een andere jeep en driver verder gingen want deze auto was te kapot om mee verder te rijden.
Het hotel bleek een zeer basic accommodatie te zijn. En speciaal voor de toeristen hadden ze op de vloeren een laag zout gelegd zodat het een zouthotel was want de muren waren gewoon van beton gemaakt.
’s Morgens maakten we kennis met onze nieuwe chauffeur en beginnen we aan een prachtige rit. Duizende jaren geleden was heel dit gebied een groot zoutwatermeer. Het meer zou groter zijn geweest dan het Titicacameer. Door de hitte is het meer stilaan opgedroogd en is alleen het zout achter gebleven wat de zoutvlakte heeft gevormd. De natuur waar we doorreden was gewoon adembenemend en veranderde continu tijdens onze rit. We maken vele kilometers en om de zoveel tijd stopten we bij een van de vele laguna’s die we tegenkwamen. Bij een van de laguna’s zat er een vos.
Onze favoriete stop was zeker en vast bij laguna colorada. Dit meer had een rode kleur door al het micro organisme dat er in leefden. En dit is een lekkere hap voor de honderden flamingo’s die er leefden. Prachtig om te zien.
De laatste dag moesten we al om half 5 opstaan. Het was nog donker buiten maar vooral ijskoud. Tegen zonsopgang kwamen we dan aan bij de gysers. Of beter gezegd bij een geothermisch gebied waar veel stoom uit de grond kwam. Maar doordat het zo koud was, was het moeilijk om van al dat moois te kunnen genieten.
Een beetje verder waren er ook hot pools. Ondanks de kou hebben we er ons toch aan gewaagd. Gelukkig was het water lekker warm en scheen ondertussen de zon.
Maar wanneer we terug uit het water moesten om ons aan te kleden, vroeg ik mijzelf toch af wat ik bezielde om te gaan zwemmen bij temperaturen tegen het vriespunt.
En dan was het tijd om de laatste kilometers te rijden tot aan de grens met Chili. Eenmaal alle formaliteiten aan de douane waren volbracht namen we afscheid van onze chauffeur. We werden dan met een minibusje tot in San Pedro de Atacama gebracht.
En zo kon ons avontuur voor een paar dagen in Chili beginnen. San Pedron is een klein dorpje in het midden van de Atacama woestijn. De droogste woestijn ter wereld. Overdag aangename temperaturen maar ’s avonds koelt het er ongelofelijk hard af.
Ondanks dat we in de woestijn zaten waren er toch vele optie van tours die je kon doen. Zo zijn wij onderanderen gaan sterrenkijken omdat dit een van de beste plaatsen ter wereld is om dat te doen. Na wat uitleg te hebben gekregen mochten we dan door van die grote telescopen kijken. Hierdoor zie je nog veel meer sterren dan dat wij met het blote oog kunnen zien. Maar we hebben ook Jupiter en Saturnus kunnen zien. Dit was wel cool want je zag de planeten rond draaien waardoor je de strepen goed kon zien. Alleen wel wat jammer dat we niet zo ver van de stad zijn gegaan waardoor we nog altijd wat last hadden van lichtvervuiling.
De volgende dag hebben we mountainbikes gehuurd om naar ‘valle de la luna’ te gaan. Deze vallei lag midden in de woestijn en had iets weg van een maanlandschap. Terwijl we door de vallei fietsten hebben we verschillende stops gemaakt. Deze stops waren meestal aan een uitkijkpunt waardoor we een mooi zicht kregen over de Atacamawoestijn.
Na enige twijfel hebben we dan toch beslist om naar de gysers te gaan die in de Atacamawoestijn liggen. Ze bevinden zich op 4200 meter en zijn het meest actief wanneer het koud is. Om deze reden werden we om half 5 opgepikt zodat we bij de gysers waren tegen zonsopkomst. Het was koud maar doordat het bewolkt was was het ook geen -15 graden zoals normaal. Hierdoor waren de gysers ook niet super actief.
Maar wat het speciaal maakten was dat het na een tijdje begon te sneeuwen! Alles werd stilaan wit en dit had ook wel iets speciaals. Zo hebben we toch ook sneeuw gezien dit jaar 🙂
In de bergen sneeuw betekend natuurlijk beneden in het dorpje regen. Jaja wij hadden de eer om te kunnen zeggen dat we regen hebben gehad in de droogste woestijn ter wereld! Dit maakten wel dat we niet veel konden doen en net nu we nog tot ’s avonds moesten wachten tot onze bus vertrok. Daar stonden we dan dakloos met onze rugzak in de regen.
Maar na lang wachten konden we dan toch de nachtbus op richting Arica om daar de grens met Peru over te steken. Ons doel was om tot in Huarez (noord Peru) te geraken. Dat bleek wel mogelijk te zijn maar we zouden langer onderweg zijn dan we gedacht hadden. Zonder het goed te beseffen waren we aan een lange reis begonnen.
Eenmaal in Arica (na 11 uur rijden) konden we dan snel een bus op die ons naar Tacna (zuid Peru) zou brengen. De grensformaliteiten gingen vlot alleen had ik een probleem om Peru binnen te komen aangezien ik er zogezegd nooit was weg geweest. Toen we de vorige keer Peru verlieten waren er problemen met de computer en blijkbaar hebben ze achteraf mij vergeten uit het land te zetten… Gelukkig had ik een stempel in mijn paspoort en konden ze dat nu rechtzetten zodat ik toch het land weer in kon.
En zo kwamen we dan terug aan in Peru. Op het busstation van Tacna kwamen we tot de leuke verrassing dat de busrit naar Lima 21 uur zou duren. We hadden nog een paar uur om door de stad te wandelen voordat we voor de tweede nacht op rij in een nachtbus kropen. Gelukkig zijn de bussen hier luxueus en krijgen we zelfs wat eten.
Eenmaal in Lima moesten we dan opnieuw een 6 tal uur wachten. We zijn dan naar ‘parque de la fuente’ gegaan. Tegen dat we er waren werd het donker en waren alle fontaine mooi verlicht. Er was zelfs ’s avonds een fontaine show. De perfecte manier voor ons om de tijd te doden.
Want voor we het goed beseften konden we voor de derde nacht op rij de bus op.
Rond 6 uur ’s morgens waren we dan eindelijk aangekomen in Huaraz en mochten we gelukkig ineens op onze kamer zodat we konden douche en nog wat konden slapen in een bed! 🙂 Je leert de kleine dingen snel waarderen op deze manier.
Huaraz is de uitvalsbasis voor trekkingen in de Andes. Er zijn dan ook ontelbaar vele opties voor trekkingen. Wij zijn begonnen met de dagwandeling naar laguna 69.
De wandeling startten in een vallei met rondom ons allemaal hoge bergen met sneeuw op. Het laatste stuk was een stijle klim om dan bij laguna 69 (4600 meter) uit te komen. Het was een prachtig blauw meer dat omringd werd door hoge besneeuwde bergtoppen.
Moe maar voldaan kwamen we ’s avonds terug in onze hostel. We hebben onszelf dan een rustdag gegeven voor we aan onze 4 daagse trekking gingen beginnen.
Zondag (28 mei) zijn we dan vroeg vertrokken om de 4 daagse Santa Cruz trek te doen. Na een lange hobbelige rit kwamen we dan rond de middag aan bij het startpunt in Colcabamba. Daar bleek dat al ons gerief door de ezels ging gedragen worden en maakten we kennis met Margarita onze gids. We hadden geluk met onze groep die maar bestond uit 5 mensen met ons erbij.
De eerste dag was niet al te moeilijk om te wandelen. Er was dus tijd genoeg om te genieten van de omgeving en elkaar beter te leren kennen. Na 4 uur wandelen hadden we al onze kampsite bereikt. Op deze wandeling zijn er geen lodge’s en dus gaan we in tenten slapen. De uitrusting had zeker zijn beste tijd al gehad maar we konden er nog in slapen. We kregen ook lekker eten dat we gezellig samen opaten al zittend op de grond. Door de hoogte koelden het ’s avonds goed af en kroop iedereen vroeg in zijn tent.
De tweede dag zou de zwaarste zijn aangezien we dan naar Punta Union (4750 meter) gingen wandelen. Dit was het hoogste punt op onze trekking. Op de weg er naar toe was het heel mistig waardoor we niet veel konden zien van de omgeving. Eenmaal boven hadden we het geluk dat het wat opentrok en we konden genieten van het uitzicht.
En vanaf dan was het alleen nog maar naar beneden. Op het gemakje zijn we naar beneden gegaan maar we kwamen toch nog vroeg aan op onze kampeerplek voor die nacht. We hebben daar dan van het zonnetje genoten voor we ons moesten klaar maken voor een koud nachtje.
De derde dag zou de langste dag wandelen zijn maar totaal niet moeilijk aangezien het vlak of een beetje naar beneden was. Daarom hebben we beslist om toch nog de extra wandeling erbij te doen naar een meer. Dit was voor mij een van de mooiere meren die we hier al gezien hadden omdat de gletsjer hier tot in het meer liep.
De rest van de dag was het rustig wandelen door de vallei waar precies geen einde aan kwam. Doordat het geen moeilijke wandeling was kon je echt genieten van de natuur. En sommige plaatsen zouden zo een filmlokatie kunnen zijn.
De laatste dag was het nog een kort stuk wandelen tot aan het einde van de vallei. En daar stond er een auto ons op te wachten om ons terug naar Huaraz te brengen.
Eenmaal in Huaraz beseften we dat we nood hadden aan wat rust en we het even gehad hadden met de hoogte en de bergen. Met de nachtbus zijn we dan ’s avonds richting Trujillo gegaan. Daar hebben we dan de dag door gebracht door wat rond te lopen in de stad en een terrasje te doen.
In een overvolle nachtbus zijn we dan ’s avonds doorgereisd naar Mancora. Dit is een badplaatsje waar veel Peruanen zelf op vakantie komen en waar er heel het jaar lang zon schijnt. De ideale plaats dus om even uit te rusten en op adem te komen van het vele reizen van de afgelopen weken.
We hebben hier vooral aan het zwembad en op het strand gelegen. Daarnaast langs de vele kleine winkeltjes eens gelopen die je allemaal iets proberen te verkopen of naar een lokaal restaurantje gegaan waar je heerlijke vis kan eten.
Joris is wat sportiever geweest en is een paar dagen kitesurflessen gaan volgen. Zijn ervaring met kiten kwam hier zeker goed van pas want op het einde lukte het hem toch al redelijk goed.
En terwijl we wat aan het uitrusten zijn, hebben we uiteraard ook wat gepland voor ons volgende bestemming namelijk Equador. We zijn benieuwt naar wat we daar allemaal gaan tegenkomen en meemaken.
Zonnige groetjes,
Annelies en Joris
0 reacties