Hey!!
Momenteel zitten van op de luchthaven van Kuala Lumpur (1 nov) te wachten op onze connectie naar Yangon (Myanmar). We hebben de eer om 11 uur door te brengen in transit en dit gedurende de nacht. Lang leve de zetels op de luchthaven waar je op kan slapen.
Na onze trekking hebben we 3 dagen in Kathmandu door gebracht. We hebben in die tijd onze visum voor Myanmar aangevraagd en onze reis daar wat verder gepland.
We zijn ook voor een dag naar Bhaktapur gegaan. Na een uurtje met de local bus waren we er. Bhaktapur is een oude stad waar de mensen nog altijd leven in de oude huizen van toen en waar nog heel veel tempels staan. Maar de aardbeving is daar heel verwoestend geweest want veel tempels waren beschadigd en veel van de oude huizen zijn nu vervangen door nieuwe gebouwen. Hierdoor vond ik het niet zo heel speciaal.
Voor de laatste dagen zijn we dan naar het Chitwan nationaal park gegaan. De bus bracht ons naar Sauraha en daar hebben we een gezellig guesthouse gevonden. Via de guesthouse hebben we dan onze jungle walk vast gelegd voor de volgende dag.
De junglewalk was echt een geweldige ervaring. We zijn ’s morgens vroeg vertrokken voor een canoerit van 2 uur op de rivier. Onze canoe was een hele smalle boot uit hout waar ze mini stoeltjes hadden in gezet zonder poten. Het was echt stil in de omgeving en vooral kon je wel iets zien. We vaarden langs de jugle en onderweg hebben we vooral veel verschillende vogels gezien. Daarnaast hebben we ook krokodillen gezien. Sommigen lagen op een zandbank te zonnen en andere waren aan het zwemmen.
Dan meerden we ergens aan waar we uit de boot moesten en daar starte dan onze jungle walk.
Eerst kregen we wat uitleg over het park en wat veiligheidsintructies. Maar het kwam er eigenlijk op neer dat als we een wild dieren tegen kwamen dat ons wilde aanvallen we vooral moesten gaan lopen en er zelf tegen vechten want een andere bescherming was er eigenlijk niet. Aangezien beren en tijgers ook in bomen kunnen klimmen. Onze 2 gidsen hadden wel elks een bamboe stok bij waar ze mee konden vechten en ons op die manier proberen te beschermen. Het klinkt redelijk absurt, maar daar kwam het wel echt op neer.
Het was dus een dubbel gevoel want langs de ene kant wilde we graag dieren van dicht bij zien, maar langs de andere kant wilde ook wel graag levend uit het park komen.
Eenmaal we echt goed in de jungle waren liepen we echt tussen de planten door. We probeerde in de buurt van een klein riviertje te blijven lopen in de hoop dat we daar iets konden zien als de dieren er kwamen drinken.
Je zag overal duidelijk sporen van de dieren en bij elk geluid van geritsel, stopte we met wandelen om te zien of we iets konden zien. En toen kwamen we ons eerste dier tegen, namelijk een aap.
We hadden duidelijk hier ook geluk met onze gids want hij gaf veel uitleg. Zowel over dieren als over de flora. Maar hij wees ons ook op de sporen van de dieren en hij kon zelfs ruiken als er een dier in de buurt was geweest. Wat ook leuk was, was dat hij echt opzoek was naar de dieren zodat wij iets zouden kunnen zien die dag. Onze andere gids was nog in opleiding.
Als we aan het wandelen waren moesten we ook altijd tussen hen blijven lopen en vooral dicht bij elkaar blijven.
Na een hele tijd lopen stopte we bij het riviertjes en moesten we onze schoenen en sokken uitdoen want we moesten de rivier oversteken. Dat kwam totaal onverwacht, maar was wel grappig. Ik heb toch wel even snel rond gekeken of er nergens een krokodil zat, maar ik zag enkel visjes. Met natte voeten dan maar terug in onze schoenen en terwijl ik mijn schoenen terug aan deed hoorden we een neushoorn brullen en wisten we dat er in de buurt eentje zat. En ja hoor we hebben hem ook gevonden. Vanuit de verte konden we de neushoorn zien staan. Onze gids verwacht dat de neushoorn nog meer onze richting zou uitkomen en daarom hebben daar geluncht in de hoop hem van dichter bij te kunnen zien. Maar heelaas hij wandelde juist verder weg.
Wij zijn dan ook maar verder gewandeld en dan zagen we onze 2de neushoorn van veel dichterbij. Deze was aan het drinken in de rivier. We moesten dan in een boom klimmen zodat we beter konden kijken en ik denk ook wel wat uit veiligheid voor moest die onze richting uit komen.
We hebben daar een hele tijd blijven kijken en terwijl we daar zaten hoorde we vanalles en onze gidsen vermoeden eerst dat het een tijger was. Maar na een tijdje stopte het geritsel en we hadden niets gezien.
Als we nadien verder wandelde is toch een paar keer de adrenaline door ons lijf gegaan want we hoorde geritsel van heel dicht bij maar zagen niets. En het vermoeden van de tijger was nog niet weg bij onze gidsen. Het gras staat op deze tijd van het jaar ook heel hoog wat het nog moeilijk maakt om iets te zien.
Na een tijdje zagen we dan dat het een paar herten waren die het geritsel veroorzaakte. Er was toch een opluchting bij iedereen te merken nu we wisten wat er zat. Nadien kwamen we ook nog een paar everzwijnen te voorschijn en in de verte zagen we ook een olifant staan.
Op het einde wandelde we dan over een jeeppad naar de uitgang. Ik was toen moe van heel de dag door de hitte te hebben gewandeld en oplettend te zijn geweest. Ik verwachten op die plaats ook geen dieren meer te zien dus ik was ook niet meer echt aan het rondkijken. Maar plots stopte iedereen omdat ze iets zagen bewegen in het gras. Ik dacht eerst dat het een everzwijn was, maar dan begon iedereen weg te lopen want er kwam een neushoorn uit het gras. En op 20 meter van ons stak die neushoorn de weg over. We stonden klaar om te gaan lopen, maar hij keek een keer naar ons en wandelde dan rustig verder. De adrenaline gierde door ons lijf, maar wat een geweldige ervaring. Ongelofelijk om zo iets te zien en vooral van zo dichtbij. Dit was zeker het hoogtepunt van onze dag. Het duurde wel even voor het was doorgedrongen wat ik net gezien had.
Nadien zijn we terug met de canoe de rivier terug overgestoken en naar onze guesthouse gewandeld.
De volgende dag hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar het ’20 000 lake’ gegaan. We zijn dan door allemaal kleine dorpjes gereden waar iedereen tegen ons namaste riep en vooral de kinderen waren heel enthousiast.
Het grootste deel van onze fietstocht was over redelijk goede wegen, waar het laatste deel reden we al terug in het nationaal park (waar een waarschuwing stond voor wilde dieren) en dat was een off road weg met heel veel stenen en putten. Met de oude fietsen die we hadden was dat een hele uitdaging. Maar het was de moeite waard want we kwamen uit aan een prachtig meer dat gigantisch groot bleek te zijn. Het beste van al was dat er zo goed als niemand was en dat wij zelfs de enige toeristen waren daar. We hebben daar van een rustige middag genoten.
Wanneer we terug fietsten waren de mensen in de dorpjes alles klaar aan het maken voor het lichtfestival (Tihar/Deepawali). Er werden allemaal lichtjes aan de huizen gehangen wat ons echt liet denken aan kerstmis. Verder maakten de mensen ook allemaal kleurrijke tekeningen voor hun deur. Dit werd gedaan zodat hun god de weg naar binnen zou kunnen vinden. Sommige hadden echt prachtige tekeningen gemaakt. Je zag ook mensen dansen en tegen de avond begonnen de kinderen met een schaal van deur tot deur te gaan. Er werd door hen gezongen om de mensen geluk te wensen met hun familie, huis, werk, … Het deed mij denken aan onze 3 koningen gaan zingen. Het was echt gezellig om met die gezellige sfeer door de straten te fietsen. Op die manier hebben we een heel andere kant van Nepal gezien en maakte we echt kennis met hun cultuur.
Eenmaal terug in onze guesthouse werden we door de eigenaar helemaal mee betrokken in het feest. We kregen eerst tikka op ons voorhoofd en dan werd er eten gedeeld. Nadien zijn we net als de kinderen gaan zingen. Maar wij deden het niet voor geld maar voor bier. We gingen in de buurt langs de kleine winkeltjes en de grote luxe hotels. Het was duidelijk dat de eigenaar dat zelf had verzonnen want de mensen moesten er nogal mee lachen en keken ook wat vreemd in het begin.
Maar we hebben een gezellige avond gehad want nadien was er dus bier om te drinken en zat iedereen samen aan tafel.
Eigenlijk was het onverwacht een leuke dag en zeker omdat we ’s avonds mee deel konden uitmaken van hun feest.
Na een hele hobbelige busrit kwamen we dan terug aan in Kathmandu. Daar hebben we de laatsten dingen in orde gebracht voor ons vertrek naar Myanmar. We zijn ’s avonds door Kathmandu gelopen maar buiten dat de straten versierd waren met lichtjes was er niet echt veel speciaal te doen.
En zo zit onze reis in Nepal er op. We hebben de verschillende kanten van Nepal kunnen zien. Aan de ene kant had je de gigantische bergen, dan had je weer jungle en langs de andere kant was er ook het drukke Kathmandu. Over het algemeen waren de mensen echt vriendelijk en behulpzaam. Alleen hadden ze totaal geen geduld in het verkeer.
Wat mij ook echt opviel was dat de vrouwen hier duidelijk nog minder waardig zijn dan de mannen. En dat heb ik zelf ook ondervonden. Zo werd altijd alles aan Joris gevraagd, Joris kreeg een hand en ik niet en aan de checkpoints was mijn naam niet goed om op te geven maar moesten ze die van Joris hebben. En dat werd gewoon gezegd zonder enige schaamte. Ook in het uitgaansleven waren er zo goed als alleen maar mannen. Ze hebben hier duidelijk een heel anderen cultuur en andere gewoontes dan wij.
Maar nu kijken we echt wel uit naar ons avontuur in Myanmar want we hebben er ondertussen al zoveel mensen over horen vertellen. Iedereen is er echt weg van en had een geweldige tijd daar. Dus dat beloofd…
Vele lieve groetjes,
Annelies en Joris
0 reacties